اهمیت سوژه عکاسی خیابانی در بعد اجتماعی

 

اهمیت سوژه عکاسی خیابانی در بعد اجتماعی

نگاه‌ها، راه‌رفتن‌ها، لبخندها، عشق‌ورزیدن‌ها و در یک کلمه «زندگی» همان چیزی است که باید روایت شود، باید مانند نقاشی دیوارهای غارهای لاسکو، آلتامیرا و آل‌کستیلو در جایی برای آیندگان حفظ شوند تا تاریخ و زمان ما در یادها بماند. عکاس خیابانی نباید فراموش کند سوژه‌ای که از آن عکاسی می‌کند، مهم‌ترین سوژه دنیاست چراکه در ساده‌ترین و بی‌پرده‌ترین حالت ممکن به ثبت رسیده است.

در این سبک عکاسی، سوژه در تقابل ناگهانی با دوربین عکاسی قرار گرفته و به دلخواه خود یا به‌صورت ناخودآگاه فرصتی برای تغییر درونیات خود نداشته است. به بیانی دیگر می‌توان گفت عکاس خیابانی از سوژه‌های خود در عریان‌ترین حالت ممکن عکاسی می‌کند و این یعنی ثبت درست‌ترین تصاویر جهان!

ولی نباید یک موضوع را فراموش کرد؛ درست است کار یک عکاس یا فردی که لحظه‌ای را ثبت می‌کند به اندازه خلقت کل جهان مهم است و اگر او و تصاویرش نباشند، مانند این است که جهانی وجود نداشته است. نباید فراموش کرد جغرافیایی که عکاس در آن عکاسی می‌کند، تعصبات مذهبی و قومی و روابط افرادی که در یک عکس به ثبت می‌رسند، ممکن است به یک اتفاق بد منجر شوند. بنابراین تنها راه برای اجتناب از وقوع یک فاجعه این است اگر عکاسی‌خیابانی (در بیان کلی‌تر، هر نوع عکاسی) انجام می‌دهیم، نباید فکر کنیم افرادی که از آن‌ها عکاسی می‌کنیم، نباید از وجود ما در آن محل با خبر باشند، بلکه باید به شکلی عکاسی کنیم که به حریم شخصی افراد احترام بگذاریم.

به عبارتی باید کسانی که از آن‌ها عکاسی می‌کنیم از حضور ما به‌عنوان عکاس آگاهی داشته باشند ولی وجود ما را در حریم خصوصی خودشان احساس نکنند، چراکه اگر به هر دلیل فرد یا افرادی تمایل نداشته باشند از آن‌ها عکاسی شود به ما اطلاع خواهند داد؛ این یعنی اصل « احترام متقابل عکاس و سوژه » که اگر هرکدام نباشند، دیگری نیز وجود نخواهد داشت 

زیر مجموعه های عکاسی خیابانی بسیار گستره است و شاید بیان همه‌ی جزئیات در این مطلب، از حوصله شما خارج باشد. عکاسی خبری در ایران یکی از پر طرفدارترین و حرفه‌ای ترین ژانرهای عکاسی به شمار می‌آید و شما می‌توانید با دنبال کردن عکاسان ماهر این سبک ، با نحوه انتخاب سوژه مناسب عکاسی خیابانی آشنا شوید.

به چه کسی عکاس خیابانی می گوییم؟

 

به چه کسی عکاس خیابانی می‌‌گوییم؟

عکاس خیابانی کسی است که در پایان روز از میان «عکس‌های گرفته‌شده» دست به اکتشاف می‌زند و سوژه اصلی خود را می‌یابد. اما نباید فراموش کرد این تعریف برای عکاسانی مصداق دارد که کنجکاو هستند و می‌خواهند از عکاسی خیابانی برای یافتن راه ورود به یک اتفاق بزرگ‌تر و شاید مهم‌تر بهره ببرند و نه عکاسانی که در میان سوژه‌ها پرسه می‌زنند و تنها در حد خیس شدن لب دریا از اتفاقات روزانه باخبر می‌شوند. با این توضیحات می‌توان عکاسی خیابانی یا عکاسان خیابانی را به ۳ گروه کلی تقسیم کرد.

• _ افرادی که نگاه جست‌و‌جوگر دارند و عکاسی‌خیابانی تنها بخشی از فعالیت اصلی آن‌ها را شامل می‌شود
• _ افرادی که عکاسی خیابانی را محلی برای رسیدن زودهنگام به‌نتیجه کلی می‌دانند و دوست دارند در پایان روز به نتیجه رسیده باشد
• _ عکاسانی که از دوربین خود برای ثبت یک یا چند لحظه از کل داستان یک روز استفاده می‌کنند و اعتقاد دارند نباید عکس‌های زیادی گرفت، بلکه باید بیشتر دید، شنید و نوشت 

درباره گروه نخست صحبت کردیم ولی آیا شیوه کار گروه دوم عکاسان خیابانی اشتباه است؟

_ آیا درست‌ترین گونه عکاسی خیابانی، شیوه افراد گروه نخست است؟

به این دو پرسش می‌توان به دو شکل پاسخ داد؛

اگر عکاسی خیابانی را به‌عنوان یکی از کامل‌ترین ژانرهای عکاسی بدانیم، جواب ما به این سوال مثبت است یعنی عملکرد و تفکر گروه اول اشتباه است. پاسخ دومین سوال منفی است چراکه عکاسی در ذات خود یعنی دیدن، یعنی روایت داستان مردم، سرزمین‌ها و اماکنی که باید برای دیگران بازگو شوند ولی آیا یک یا چند فریم عکس از یک اتفاق، محل یا گروهی از مردم می‌تواند داستان آن‌ها را به‌خوبی بیان کند؟

هرچند پاسخ منفی است اما نمی‌توان گفت عکاس با ثبت تنها یک یا چند فریم و عبور زودهنگام از کنار سوژه اشتباه کرده، او کار مهمی را انجام داده و وظیفه سنگین روایت داستان را برعهده دیگران گذاشته است.

« عکاس خیابانی با ثبت و بیان مقدمه‌ای از یک داستان، در‌واقع پلی است میان یک اتفاق و راویان تمام و کمال آن ».

_ تکلیف گروه سوم چیست؟

آن‌ها بسیاری از اتفاقات را نادیده می‌گیرند و تنها به ثبت و روایت بخش کوچکی از تاریخ یک‌روز از جهان اقدام می‌کنند، این دسته از افراد، عکاس‌های مولفی هستند که به‌خوبی می‌دانند چه داستانی را چه‌وقت باید تعریف کنند. آن‌ها در مواجهه با سوژه دست‌و‌پای خود را گم نکرده و به واسطه تکنولوژی‌ دیجیتال اقدام به ثبت ده‌ها یا صدها تصویر نمی‌کنند. افراد این گروه سوژه را زیرنظر گرفته و با استفاده از نوآوری و خلاقیت بصری خود، تصاویر را تجسم کرده و با قرار گرفتن در زاویه‌ درست از سوژه عکاسی می‌کنند 

نباید فراموش کنیم که عکاسی، عمل دیدن و روایت جهانی است که در سراشیبی کوهی بزرگ، ثانیه‌به‌ثانیه به سرعت حرکت آن افزوده می‌شود و اگر هرکدام از ما گروهی از عکاسان دیگر را زیر سوال ببریم و کار آن‌ها را نفی‌کنیم، درواقع دست به خیانت زده‌ایم که جبران آن برای هیچکس مقدور نخواهد بود!

عکاسی که روز را با پرسه‌زدن در معابر و اماکن عمومی سپری می‌کند و با دوربینش لحظات را ثبت می‌کند، به همان اندازه در ثبت تاریخ تاثیر دارد که یک عکاس روایت‌گر که روزها و زمانش را برای رسیدن به داستانی کامل از یک اتفاق، محل یا افراد صرف می‌کند. هر دوی آن‌ها به یک اندازه در عکاسی و روایت جهان نقش دارند و با تصویر و کلمات، جهان پیرامون خود را واکاوی می‌کنند

تعریف عکاسی خیابانی در ایران

تعریف عکاسی خیابانی در ایران
 

اگر به تعریف عکاسی‌ خیابانی توجه کنید، متوجه می‌شوید تعداد عکاسانی که می‌توانند در گروه عکاسی خیابانی قرار بگیرند، به گستردگی افرادی است که دوربین یا حداقل وسیله تصویر برداری (دوربین موبایل) دارند. در واقع عکس چه از یک مرد درحال عبور از خیابان گرفته شده باشد یا از کودکی در مهدکودک (اگر عکس جنبه یادگاری نداشته باشد)، می‌توان عنوان عکس خیابانی داد. 

اما چرا بعضی افراد عکاسی خیابانی را یک ژانر تخصصی می‌دانند؟

در جواب به این سؤال باید بگویم متاسفانه با ورود دیجیتال به عرصه عکاسی و قرار گرفتن این حرفه در زمره کارهای تولیدکننده انبوه محصول (عکس)، عکاسان بسیاری به‌جای استفاده از تفکر برای خلق آثاری که خلاقیت پشتوانه آن‌ها باشد، دست به انحصارطلبی و دور از دسترس نشان دادن عکاسی زدند. با اطلاق عنوان حرفه‌ای به عکاسی [خیابانی]- البته به شکل عامیانه و نادرست آن- سعی داشتند مردم عادی و افرادی را که به‌صورت حرفه‌ای (شغل) درگیر عکاسی نیستند، از این ژانر عکاسی دور نگه دارند

در اینجا لازم است این نکته را یادآور شوم؛

بیشتر عکاس‌ها، کسی را حرفه‌‌ای می‌دانند که عکس‌های زیبایی بگیرد، حال آنکه «حرفه‌ای» به کسی اطلاق می‌شود که به‌واسطه یک شغل خاص امرار معاش ‌کند، درواقع منظور از حرفه همان شغل است. این درحالی است ‌که نخستین وظیفه یک عکاس یا کسی که دوربین را به‌عنوان وسیله کار اصلی خود در دست دارد، ثبت موضوعاتی است که شاید پیش‌پا‌ افتاده به‌نظر برسند اما دقیقاً تفاوت عکاسی‌خیابانی با دیگر ژانرهای عکاسی همین است.

برخلاف نظر و باور بسیاری از عکاس‌ها، عکاسی خیابانی مقصد نهایی یک پروژه عکاسانه نیست!

به‌بیان ساده‌تر، عکاسی خیابانی دفتر یادداشت خاطرات دیداری روزانه یک عکاس است که از میان انبوه کلمات نگاشته‌شده و در آن داستان اصلی خود را جست‌و‌جو می‌کند

سوژه های عکاسی خیابانی

ماجرای یافتن سوژه در عکاسی خیابانی

 

ماجرای یافتن سوژه در عکاسی خیابانیReviewed by دیدنگارonSep 2Rating: 5.0عکاسی خیابانی  | تعریف عکاسی خیابانی |به چه کسی عکاس خیابانی می‌ گوییم؟تکنیک های انتخاب سوژه و ماجرای یافتن بهترین تجهیزات عکاسی خیابانی در ایران به قلم مرتضی نیکو بذل  عکاس نشنال جئوگرافیک در ایران Street photography عکاس خیابانی ایرانی تعریف عکاسی خیابانی عکاسی خیابانی در دنیای مدرن عکاسی خیابانی در تهران عکاسی خیابانی چیست سوژه عکاسی خیابانی سوژه های عکاسی خیابانیتجربه عکاسی خیابانی به قلم مرتضی نیکوبذل

پیش از آنکه به موضوع عکاسی خیابانی بپردازیم، ابتدا باید تعریف روشنی از این ژانر پرطرفدار عکاسی داشته باشیم. در یک جمله می‌توان گفت: « هر عکسی را که در فضای عمومی گرفته شود می‌توان در ژانر عکاسی خیابانی قرار داد »، فارغ از آنکه این عکس در خیابان ثبت شده یا در یک موزه، اتوبوس یا بازارچه و یا …

نکته مهم مکانی است که عکاس در آن‌جا عکس خود را ثبت کرده، تفاوتی ندارد مسقف است یا خیر؟، تنها کافی است آن محل فضای عمومی باشد. 

اینکه گروهی از عکاس‌ها، عکاسی خیابانی را نفی می‌کنند یا آن را برتر از دیگر ژانرهای عکاسی می‌دانند، بحث مفصلی است که در کشور ما بیشتر از دیگر کشورها بر آن تمرکز شده است

نظریه گشتالت در عکاسی خیابانی

 نظریه گشتالت در عکاسی خیابانی                     

نظریه های گشتالت (Gestalt) توسط روانشناسان آلمانی در دهه ۱۹۲۰ به رهبری ماکس ورتایمر با این باور که ذهن از گرایش های خودسازماندهی برای شکل دادن به یک «دید کلی جهانی» استفاده می کند، ایجاد شدند. این نظریه ها تلاش می کنند توضیح دهند که ما هر چیزی را که می بینیم چطور درک می کنیم و برای ایجاد یک «درک تصویری» چگونه آنها را در ذهن خود سازماندهی می کنیم. ایده اصلی این است که وقتی ما با یک صحنه آشفته از لحاظ بصری مواجه می شویم، ذهن ما آن را به الگوها و اَشکال قابل تشخیص تر ساده می کند. این نظریه ها تحت عنوان اصول گشتالت شناخته شده اند. منشأ خود کلمه گشتالت به معنی شکل دادن/ به تصویر کشیدن/ سازماندهی کردن است که به عنوان یک کل یکپارچه شده است. بنابراین، این نظریه ها اغلب به صورت «کل بزرگتر از مجموع بخش هاست» بیان می شوند، چون ذهن ما یک تصویر را در شکل کلی آن، و نه تک تک بخش های آن درک می کند. این مکانیزمی برای ذهن است که وقتی یک تصویر را می بیند دیوانه نشود.

                                     

از آنجا که عکاسی ارائه تصویر به بیننده است، ما می توانیم زمانی که عکس می گیریم از اصول گشتالت استفاده کنیم تا تاثیر درستی در ذهن بیننده ایجاد کنیم. به این ترتیب می توانیم ایده تصویر را به شیوه ای بهتر ارائه دهیم. اصول (قوانین) گشتالت می توانند برای فهمیدن این که ادراک بصری چگونه کار می کند و چرا برخی از تصاویر بهتر از بقیه از کار درمی آیند، مفید باشد. در زیر اصول گشتالت برای عکاسی خیابانی ارائه شده است:

سادگی

ذهن ما یک تصویر را در ساده ترین شکل آن می بیند. قانون سادگی توضیح می دهد که ساده سازی یک تصویر برای کمک به چشم و ذهن مهم است، تا در تفسیر آنچه که ما سعی داریم نشان دهیم احساس راحتی کنند. بنابراین زمانی که ما از یک صحنه عکس می گیریم، سعی داریم ساده ترین شکل آن را پیدا کنیم تا آن را برای ذهن جالب و «هضم» آن را آسان کنیم. و بعد از مدتی، ذهن عمیق تر می شود و معنای واقعی تصویر را درک می کند.

تقارن

المان های متقارن در یک تصویر به عنوان بخش هایی از یک گروه دیده می شوند. رابطه هر دو طرف به ما کمک می کند تا المان ها را به صورت یک شکل واحد درک کنیم. وقتی ما یک عکس می گیریم، می توانیم از این قانون برای ایجاد یک تصور کلی از یک تصویر کامل استفاده کنیم که در واقع شامل دو یا چند المان است. تقارن را می توان با برقراری تعادل در المان ها یا قرینه سازی آنها ایجاد کرد. با این حال، گاهی اوقات ترکیب بندی متقارن می تواند بسیار کسل کننده باشد، و این بستگی به خلاقیت ما در گرفتن تصاویر جالب و سرگرم کننده دارد.

                                                  

شکل روی زمین

در یک تصویر، گاهی اوقات ما باید یک شیء را نشان دهیم (نقطه توجه اصلی تصویر)، اما چشمان بیننده نمی توانند به وضوح آن را ببینند چون آن شیء با پس زمینه خود ادغام می شود. قانون شکل روی زمین (Figure to Ground) به ما کمک می کند تا توضیح دهیم کدام المان به عنوان شکل دیده شده و کدام المان زمین خواهد بود. شکل، شیء یا نقطه توجه اصلی و زمین، پس زمینه پشت یا اطراف شکل می باشد. گاهی اوقات شکل همیشه یک شیء نیست، می تواند یک ناحیه باشد. ذهن ما کوچکترین یا پرکنتراست ترین (تاریک ترین یا روشن ترین) ناحیه را به عنوان شکل و ناحیه بزرگتر را به عنوان زمین خواهد دید.

                                                             

سرنوشت مشترک

قانون سرنوشت مشترک (Common Fate) توضیح می دهد که المان های بصری که با هم در یک جهت حرکت می کنند، به صورت بخشی از یک گروه واحد دیده می شوند. بنابراین، زمانی که ما یک صحنه را با گروهی از المان های در حال حرکت با یکدیگر می بینیم، ذهن ما آن را به صورت یک گروه خواهد دید، و المان های دیگری که ثابت می مانند یا در جهت دیگری حرکت می کنند، خارج از گروه در نظر گرفته خواهند شد. با درک این قانون، می توانیم تصویری از یک گروه ایجاد کنیم که در واقع شامل المان های مختلف است یا می توانیم المان هایی را از گروه حذف کنیم.

 نزدیکی

گروهی از المان ها که به یکدیگر نزدیک هستند، احتمال بیشتری وجود دارد که متعلق به یکدیگر دیده شوند، نسبت به وقتی که از هم دور باشند. بنابراین، اگر ما بخواهیم ارتباطی بین المان ها در یک تصویر ایجاد کنیم، باید آنها را نزدیک یکدیگر قرار دهیم.

شباهت

اگر المان ها شبیه یکدیگر باشند، ذهن ما آنها را متعلق به یک گروه می بیند. قانون شباهت را می توان با استفاده از رنگ، شکل، اندازه، بافت یا هر ویژگی دیگر ایجاد کرد. المان های غیر مرتبط که ویژگی های مشابهی دارند، به صورت یک گروه دیده خواهند شد. با درک قانون شباهت، می توانیم با استفاده از رنگ، شکل، اندازه یا بافت المان های غیر مرتبط، بین آنها ارتباط ایجاد کنیم. تکرار، زیر مجموعه این قانون است                                      

تداوم

قانون تداوم توضیح می دهد که ذهن ما تمایل دارد اَشکال یا خطوط را فراتر از نقطه پایانشان ادامه دهد. اشیاء به عنوان یک کل گروه بندی می شوند اگر هم خط باشند یا یک خط جهت را دنبال کنند. تا زمانی که اَشکال یا خطوط ادامه دار باشند، حتی اگر بخش بخش و مجزا باشند، به صورت یک المان واحد دیده می شوند. و هرچه بخش های آنها نرمتر باشد، بیشتر آنها را به صورت یک شکل یا خطوط یکپارچه می بینیم. از تداوم مانند خطوط هدایتگر نیز می توان برای هدایت نگاه بینندگان به سمت سوژه اصلی که می خواهیم آنها ببینند استفاده کرد.

 

خاتمه

یکی از کارهای خوبی که ذهن ما می تواند انجام دهد، توانایی کامل کردن اَشکالی است که وجود ندارند. ذهن ما تمایل به تکمیل کردن اشیاء ناتمام دارد. این قانون خاتمه است که برای توضیح این که ذهن ما چگونه می تواند فاصله بین اشیاء یا خطوطی که کامل نیستند را پر کند، مورد استفاده قرار می گیرد. ذهن ما توانایی تشخیص المان های یک تصویر را دارد، حتی اگر آن المان تنها بخشی از شیء بزرگتر باشد. در یک تصویر، اَشکال کامل می توانند کسل کننده باشند. از این رو ما می توانیم اطلاعات کافی به ذهن بدهیم تا بتواند اَشکال را شکل دهد، اما هنوز هم کمی جا برای تخیل باقی بگذاریم. با درک نظریه های گشتالت در هنگام عکاسی خیابانی، ما می توانیم تصویری با قدرت هدایت ذهن بینندگان آنطور که می خواهیم آنها ببینند، با ترکیب بندی المان های آن به شیوه ای موثر ایجاد کنیم.

 

 

محبوب ترین سبک های عکاسی ( قسمت آخر)

۱۴- سبک عکاسی انتزاعی Abstract photography

 

نمی‌توان تعریف مشخصی برای عکاسی انتزاعی  یا آبستره ارائه داد و همانند هنر انتزاعی، در عکس انتزاعی نیز محتوا اهمیت ندارد و معمولا مبهم است.

عکس انتزاعی ، عکسی است که باید سرشار از تخیل باشد. عکاس باید با حذف المان های خاص و پررنگ عکس را هرچه بیشتر به سمت تخیل و ذهنی بودن پیش ببرد به طوری که در نگاه اول جزئیات مشخص نباشد.

عکاس آبستره در برخورد با موضوع، احساسی عمل می کند.

شاید بتوان اولین عکاس انتزاعی را “آنا اتکینز” دانست. اتکینز به عکاسی به چشم یک هنر نگاه نمی‌کرد و از آن برای آرشیو کردن تصویر گیاهان موردعلاقه اش استفاده می‌کرد. در واقع عکاسی انتزاعی تا حدودی به وسیله ی علم به دنیای هنر معرفی شد. پس از آن بود که آلفرد استیگلیتزنمایشگاهی برپا کرد و از عکاسان انتزاعی برای ارائه عکس هایشان دعوت به عمل آورد.

عکاس آبستره می‌تواند با حذف هرکدام از ویژگی های موجود در عکس به انتزاع برسد. با تغییر فاصله، زاویه، رنگ و دیگر موارد موجود در عکس می توان از حالت رئالیستی خارج شد.

۱۵- سبک عکاسی فاین آرت Fine art

 

فاین آرت یا هنر زیبا را نمی‌توان سبک عکاسی نامید، چرا که قانون و یا روش خاصی برای چگونگی انجام آن وجود ندارد و هر آنچه که برای این نوع عکاسی لازم است ابتدا باید در ذهن عکاس شکل بگیرد.

عکاسی فاین آرت بیش از آن‌که تمرکز مخاطب را به سمت موضوع و عکس هدایت کند، توجه را به طرف شخص عکاس سوق می‌دهد، چرا که بیش از آنکه تلاشی برای بازنمایی حقیقت باشد تلاش برای انتقال ذهنیت عکاس و جریان یافتن فضای فکری او به وسیله عکس است.

این عکس‌ها در واقع خلاف تعریفِ عکس را ارائه می‌دهند؛ یعنی ” واقعیت گریزی “!

در این عکس ها سوژه سنبل تفکر و جهان بینی عکاس است نه استعاره ای از دانسته های همگانی.

سبک عکاسی فاین آرت در سالهای اخیر “ آرت فتوگرافی” هم خوانده می شود.

عکس های فاین آرت را نمی‌توان با قیمت‌های آن‌چنانی خرید و فروش کرد و آن‌قدر شخصی به‌نظر می‌رسند که برای روزنامه ها و مجلات هم کاربردی ندارند و بالطبع برای استفاده در مکان های عمومی هم مناسب نیستند، از این جهت می‌توان این سبک را مستقل ترین سبک عکاسیخواند.

۱۶- سبک عکاسی کوبیسم Cubism

 

حجم گرایی یا به فرانسوی Cubisme از نقاط عطف هنر غرب به شمار می‌رود. کوبیسم یکی ازسبک‌های هنری است که در فاصله سال‌های ۱۹۰۷ تا ۱۹۰۸ به عنوان سبکی جدید در نقاشی و مجسمه سازی ظهور کرد. کوبیسم از واژه ” cube ” به معنای ” مکعب ” گرفته شده است.

این اسم را نخستین بار لویی وکسل به کار برد. دیوید هاکنی نقاش معروف درباره انتخاب این اسم توسط وکسل منتقد هنری می گوید: ” او داشت اتفاقی را که افتاده بود درک می‌کرد و فکر می‌کرد کوبیسم یعنی مکعب‌ها و سطح‌ها و این برچسبی بود که دیگر به آن زده شده بود. کوبیسم، ماجرای مکعب‌ها نیست. این یک دید ساده و معمولی است که کوبیسم از راه نوعی هندسه به تجرید می‌رسد. “

سبک عکاسی کوبیسم در عین حفظ وحدت عناصر بصری انتخاب شده تصویر، نباید روی یک نقطه از عکس تمرکز داشته باشد. این سبک در واقع متاثر از متفاوت دیدن جهان هستی است و در نگاه اول عکسی گیج کننده به‌نظر می رسد.

کوبیسم در عکاسی از تاثیرگذارترین سبک ها به شمار می رود. انتزاع در این سبک بسیار زیاد است. رونق این سبک با به وجود آمدن نرم افزارهای ویرایش عکس بیشتر شد.

 

محبوب ترین سبک های عکاسی 6

- 12سبک عکاسی ماکرو Macro photography

یکی دیگر از سبک های عکاسی، عکاسی ماکرو یا ماکروگرافی است. این سبک به دلیل تنوع زیاد موضوعات و عدم احتیاج به استدیو از محبوب ترین سبک های عکاسی به شمار می‌آید!

شاید در ابتدا متوجه شباهت کلمات ماکرو و میکرو شویم و گاها آن‌ها را باهم اشتباه بگیریم.

اما تفاوت ماکرو گرافی و میکرو گرافی چیست؟

میکروگرافی در واقع شاخه ای از علم است که به آن ریزنگاری هم می‌گویند و در علم پزشکی برای تهیه عکس از سلول ها و بافت های جانوری یا گیاهی استفاده می‌شود. اما ماکروگرافی سبکی در عکاسی است که در آن سوژه ها بزرگتر هستند اما نه بزرگ تر از اندازه آن در فایل یا نگاتیو حاصله!

عکاسی ماکرو حتما به دوربین و لنز مناسب وابسته است، چرا که برای انجام آن نوع و سنسور دوربین، لنز، فول فریم بودن یا نبودن قطع دوربین بسیار اهمیت دارد. برای این نوع عکاسی لنز های مخصوصی به نام لنز ماکرو وجود دارد.

این سبک عکاسی احتیاج به دقت بسیار بالا دارد چرا که هنگام عکاسی ماکرو، کوچک‌ترین لرزش‌های دست برای خراب کردن عکس کافی است. عکاسی ماکرو تا حدود زیادی می‌تواند نوعی عکاسی انتزاعی هم باشد، چرا که در بعضی عکس‌ها اطلاعات بسیار زیادی از واقعیت موجود کم شده و آنچه باقی مانده در اندازه ای بسیار بزرگ تر از اندازه واقعی‌ای سوژه است.

از عکاسان مطرح ماکرو میتوان به “توماس شاهن” اشاره کرد.

۱۳- سبک عکاسی مفهومی Conceptual photography

عکاسی مفهومی چیست؟

عکاسی مفهومی به شاخه‌ای از عکاسی گفته می‌شود که در آن، هنرمند به دنبال خلق و انتقال یک مفهوم یا تفکر توسط یک عکس است.

عکس های مفهومی می‌توانند به عنوان یک روش برای مقاصد تبلیغاتی و تصویرسازی استفاده شوند. نوع دیگر عکاسی مفهومی نیز، کماکان در حوزه هنرهای زیبا قرار دارد. سیندی شرمن با مجموعه عکس ” بدون عنوان فیلم ” ( untitled film still ) نسلی از زنان را به نمایش می‌گذارد که تحت تاثیر تبلیغات به موجوداتی فاقد احساسات انسانی بدل شده اند.

شاید بتوان از “هیپولیت بایارد” به عنوان اولین عکاس مفهومی جهان نام برد. بایارد و لویی داگر که برای کسب عنوان ” پدر عکاسی ” رقابت می‌کردند، از پیشروهای هنر عکاسی بودند. لویی داگر شیوه ی چاپ عکسش را به ثبت رساند و پس از این اتفاق بایارد عکسی از خودش به عنوان “یک انسان غرق شده ” ثبت کرد که در اعتراض به عدم انتخاب او به عنوان اولین عکاس بود!

بایارد با این عکس جالب اولین بار به دنبال انتقال مفهومی دیگر در درون یک عکس برآمد و در انتقال حس اعتراض و سرخوردگی اش موفق عمل کرد.

در عکاسی مفهومی پیش از توجه به عکس و ثبت آن باید به مفهومی که برای انتقال در نظر گرفته شده فکر کرد. در این سبک  استفاده از نماد‌ها و استعاره ها به شدت استفاده می‌شود.

از عکاسان مطرح این شاخه می‌توان به ادوارد روچا ( Edward Ruscha ) اشاره کرد.

از هنرمندان عکاسی کانسپچوال ( مفهومی ) در ایران خسرو حسن زاده و صادق تیرافکن  را می‌توان نام برد

محبوب ترین سبک های عکاسی 5

- 9سبک عکاسی صنعتی Industrial photography

عکاسی صنعتی بدون اغراق‌ترین شکل عکاسی است. عکاسی از لوله های نفت و گاز با دستگاه‌های خاص برای تشخیص حباب های هوا یا ساختن راکتور های هسته و تشخیص خلل‌ها در دستگاه‌های حساس نوعی از عکاسی صنعتی است. عکاسی از دندان یا استخوان های شکسته و یا استفاده از دوربین‌های کوچک برای عکاسی از داخل بدن هم در دسته عکس های صنعتی قرار می‌گیرد.

۱۰- سبک عکاسی مد Fashion photography

عکاسی مد که به آن عکاسی مدلینگ هم می‌گویند، در واقع شاخه‌ای از عکاسی تبلیغاتی است که منحصرا در اختیار پوشاک، پارچه و زیورآلات است.

عکاسی مد در ایران جریان شناخته شده‌ای نیست و نیاز به ابزار بسیار خاص عکاسی دارد.

ریشه‌های این سبک عکاسی را می‌توان در پرتره‌های دوره ویکتوریایی جست‌و‌جو کرد که زنان ثروتمند با لباس های فاخر و جواهرات خاص خود جلوی دوربین قرار می‌گرفتند.

یک عکاس مد وظیفه بسیار سنگینی دارد. او باید با جنس پارچه و لباسی که از آن عکس می‌گیرد آشنا باشد. نورپردازی دقیق برای نشان دادن بافت لباس ها داشته باشد و قبل از ورود مدل به استودیو همه چیز را حاضر کرده باشد. عکاس مد باید ویژگی های محصولی که معرفی می‌کند را بداند و به این ترتیب با توجه به نیاز جامعه موردنظر برای پس زمینه مدل و شیوه عکاسی خود فکر کند.

عکاسی مدلینگ در فضای باز هم می‌تواند انجام شود. “ریچارد آودون” یکی از نخستین عکاسان مد است که خارج از استودیو کار می‌کرد.

عکاسی مد همواره بر لبه تیغ هنری یا تجاری بودن در حال حرکت است. عکاسان هنری مطرح دنیا در ابتدا به عکاسی مد جذب شده اند و بخاطر دید هنری خود سرخورده شده و از این سبک فاصله گرفته اند.

۱۱- سبک عکاسی معماری Architectural photography

عکاسی از سازه ها و بناها، عکاسی معماری خوانده می‌شود و هدف از آن چگونه نگاه کردن به سازه است. دو رویکرد عمده در برخورد با این نوع عکاسی وجود دارد:    ارتفاع (the elevation) و چشم انداز (the prespective).

رویکرد ارتفاعی، سازه را بدون توجه به جزییات از نظر ساختمانی برانداز می‌کند و تصویری مستقیم و دوبعدی از نمای ساختمان به ما می‌دهد، اما رویکرد چشم انداز تاکید بر سه بعدی بودن دارد.

برنیس ابوت عکاس زن آمریکایی عکاس معماری شناخته می‌شود. او با عکاسی از ساخت مرکز روکفلر و پل جرج واشنگتن سمبل‌های نیویورک در قرن بیستم عکس‌برداری کرد. این عکس ها در آرشیتکچورال رکورد به چاپ رسیدند. پس از آن ابوت طرحی با نام « نیویورک در حال تحول » شروع کرد. این پروژه با ۳۰۲ عکس در سال ۱۹۳۹ به پایان رسید و سرانجام به عنوان کتاب عکسی منتشر شد.

عکاسی معماری نقش مهمی در تاریخ شهری و معماری دارد. از تغییر و تحول شهر‌ها و گسترش آ‌ن‌ها تا خرابی‌های حاصل از جنگ‌ها، همگی در این سبک عکاسی جای می‌گیرند.

محبوب ترین سبک های عکاسی 4

۶- سبک عکاسی طبیعت بی جان Still life photography

عکاسی اجسام بی جان یا still life photography به شیوه ای از عکاسی گفته می‌شود که در آن به ثبت تصویر از اشیاء بی جان و غیر متحرک پیرامون می‌پردازد.

این گونه عکس‌ها به دلیل کمبود جذابیت های بصری نیاز به نورپردازی فوق العاده چشم نواز و رعایت اصول ترکیب بندی دارند.

اولین عکس در این سبک عکسی است با نام میز نهارخوری اثر “جوزف نیِپس” که به روش هلیوگرافی ( heliography ) ثبت شده است و مدت زمان ثبت این عکس حدود ۴ ساعت بوده است؛ در این عکس چاقو، قاشق، شیشه، لیوان، کاسه، بطری، گلدان و قهوه جوش مشاهده می‌گردد.

در عکاسی از طبیعت بی‌جان ، معمولا عکاسان از سافت باکس برای نورپردازی استفاده می‌کنند. همچنین برای تمرکز توجه مخاطب به سوژه‌ی اصلی از پس زمینه تک رنگ استفاده می‌کنند و از قانون یک سوم بهره می‌گیرند.

به طور معمول پس زمینه در تضاد با رنگ های پیش زمینه انتخاب می‌شود تا توجه سمت سوژه باشد.

۷- سبک عکاسی نجومی Astrophotography

عکاسی نجومی به انگلیسی Astrophotography نامیده می‌شود. عکس های اجرام آسمانی، توسط دوربین دیجیتال یا تلسکوپ ثبت می‌شوند.

عکاسی نجومی به چند دسته تقسیم می شود:

• عکاسی از اعماق فضا:

این نوع عکاسی که به اجرام آسمانی دورتر از خورشید می‌پردازد از کهکشان های دیگر و یا سحابی های بزرگ گرفته می‌شود. این نوع عکاسی به تجهیزات فوق پیشرفته نیاز دارد.

• عکاسی از منظومه خورشیدی:

عکس هایی که از اجرام منظومه شمسی و کهکشان راه شیری توسط تلسکوپ و دوربین های مخصوص گرفته می‌شوند در این دسته جای می‌گیرند.

• عکاسی با میدان دید باز:

این گونه عکاسی که با دوربین های DSLR ثبت می‌شود به حرکت ستاره ها و تغییر و جابه جایی مکان ماه و دیگر اجرام نزدیک زمین می‌پردازد. در نوع دیگری از این عکاسی زمان نوردهی را طولانی می‌کنند تا حرکت و تغییر مکان اجرام هم در آسمان ثبت شود.

۸- سبک عکاسی تبلیغاتی Advertising photography

گاهی اوقات عکاسی تبلیغاتی و صنعتی باهم اشتباه گرفته می‌شوند، اما به عنوان یک عکاس باید بدانید که تفاوت‌های اساسی با هم دارند.

عکاسی تبلیغاتی نوعی از عکاسی است که در آن به زبان تصویر بازاریابی می‌کنند. هدف از این نوع عکاسی جلب مشتری است اما در عکاسی صنعتی تمرکز بر درک و دریافت اطلاعات است.

عکاسی تبلیغاتی بدون شک سودآورترین نوع عکاسی در دنیای امروز به شمار می‌رود. نیاز به جذب مشتری و رساندن اطلاعات محصول در کوتاه ترین زمان ممکن بزرگترین دغدغه عکاسان تبلیغاتی است.

محبوب ترین سبک های عکاسی 3

۳- سبک عکاسی منظره Landscape photography

به تصویر کشیدن حیوانات غیراهلی و گیاهان خودرو در محیط طبیعی ، انواع پدیده‌های طبیعی از حشرات تا کوه‌های یخی جزو عکاسی طبیعت محسوب می‌شود، چرا که فاقد حضور و تاثیرات انسان است؛ اما عکس منظره یا لند‌اسکیپ ، تصویریست که وجود انسان یا اثرات انسان در آن مانعی ندارد.

عکس های منظره معمولا با لنزهای واید عکاسی می‌شوند و می‌توانند تصویر طبیعت یا مناظر شهری در شب، و یا هر منظره باز دیگری باشد.

۴- سبک عکاسی حیات وحش Wildlife photography

عکاسی حیات وحش که گاها با عکاسی منظره یا لنداسکیپ اشتباه گرفته می‌شود، سبکی است که در آن توجه عکاس  به حیوانات، موجودات زنده و طبیعت بکر است.

عکاس حیات وحش به شخصی گفته می‌شود که از صحنه های غیر تکراری زندگی حیوانات عکاسی می‌کند و حیوانات اهلی سوژه دوربینش نیستند.

عکاسی از حیات وحش علاوه بر صبر زیاد عکاس، نیازمند فردی است که به زندگی در طبیعت علاقه داشته و با خصوصیات حیوانات محل موردنظر آشنایی دارد. ابزار مورد استفاده اکثر این عکاسان سه پایه و لنز واید است.

شاید بتوان گفت عکاسی حیات وحش از علم وارد هنر شد. زمانی که زیست شناسان و فعالان محیط زیست تصمیم گرفتند گونه‌های جانوری مختلف یا در حال انقراض را ثبت کنند.

عکاسی طبیعت یا حیات وحش باید بدون نشان دادن حضور انسان و یا تاثیراتی که بر طبیعت گذاشته اند باشد. به این ترتیب حضور سیم برق، اتومبیل، رد لاستیک و به طور خلاصه هرچیزی که بکر بودن محیط را دست‌خوش تغییر کند عکس را از این سبک عکاسی خارج می‌کند.

-5 سبک عکاسی پرتره Portrait photography

عکاسی پرتره به معنای عکاسی از چهره انسان است. شاید در ابتدا این تصور به ذهن برسد که تفاوتی با عکس های معمولی که برای کارت‌های شناسایی گرفته می‌شود ندارند، اما این‌طور نیست.

عکاس پرتره یا چهره نگار ، باید باعث برجستگی خصوصیات، خلق و‌خو و یا ویژگی‌های خاص یک فرد شود، که این کار را با تغییر فرم های نورپردازی انجام می‌دهد. عکاس پرتره بیش از آن که به چهره فرد توجه کند، باید به آن‌چه که می‌خواهد از چهره فرد به مخاطب نشان دهد فکر کند. به این ترتیب در برخورد با عکس های پرتره معمولا احساس خاصی به مخاطب منتقل می‌شود که همان خواسته عکاس است. ” یوسف کارش ” عکاس معروف از این شیوه در چهره نگاری خود استفاده می‌کند.

سلفی های امروزه هم نوعی عکس پرتره به شمار می‌روند، در واقع سلف پرتره هستند. اولین سلف پرتره به نام رابرت کرنلیوس سی ساله، شیمیدان و عکاس خودشیفته ثبت شده است. او پنج دقیقه جلوی دوربین خود نشست و پشت عکس خود یادداشتی با این عنوان نوشت: ” روشن ترین عکسی که گرفته شده است. “

به دلیل مخالفت های کلیسا با عکاسی از انسان و چهره ها، عکاسان به عکاسی از افراد مشهوری چون آبراهام لینکلن و چارلز دیکنز پرداختند. عوام در سال های ابتدایی معتقد بودند با عکاسی از چهره شان بخشی از روحشان را در صفحه های فلزی عکس جا می‌گذارند و به همین دلیل از عکاسیگریزان بودند.

رفته رفته مردم به خاصیت آرشیوی عکس ها توجه کردند و به این ترتیب برای ثبت تصویر کسانی که دوستشان داشتند یا از دست داده بودند به عکاسان مراجعه می‌کردند.

به دلیل عدم پیشرفت عکاسی زمان نوردهی بسیار بالا بود و سوژه در استودیو زیر لامپ های بزرگ برای چندین ساعت باید بی حرکت می ماند تا تصویرش ثبت شود. در آن زمان حرکات چشم سوژه به دلیل زمان نوردهی بالا ثبت نمی‌شد و قاب چشم بدون مردمک و سفید می ماند. عکاسان برای تصحیح این مشکل به نقاشانی که با رونق عکاسی بی کار شده بودند روی آورند و تصحیح عکس ها را به آن ها می‌سپردند. به این ترتیب اولین روتوش ها در همان سال‌ها انجام شد.