آموزش تنظیمات دوربین برای مبتدیان عکاسی از کنسرت

 

                                        

این آموزش برای مبتدیان عکاسی از کنسرت در نظر گرفته شده است. اگر شما یک دوربین DSLR دارید و به یادگیری نحوه کنترل تنظیمات دوربین خود برای گرفتن عکس های عالی در کنسرت ها یا رویداد های مشابه علاقه مند هستید، این آموزش برای شماست. اگر شما یک عکاس با تجربه هستید که قبلا از نمایش ها عکاسی نکرده است، ممکن است اطلاعات مفیدی در این مطلب همراه با نکات زیادی که در حال حاضر می دانید، وجود داشته باشد. به دلیل پایه ای بودن آموزش (پرداختن به مقدمات عکاسی مثل نوردهی، نورسنجی و فوکوس) و همچنین در بر داشتن نکاتی که می توانند برای عکاسی در شرایط کم نور یا دارای حرکت زیاد مورد استفاده قرار گیرند.

اول از همه: هیچ تنظیمات دوربین کامل و بی نقصی برای عکاسی از کنسرت وجود ندارد.

هر موقعیت نیازمند تنظیمات دوربین متفاوتی است که بر اساس عوامل بی شماری می باشند. چقدر نور وجود دارد؟ آیا سوژه در حال حرکت است؟ من چقدر عمق میدان می خواهم؟ آیا اشکالی ندارد که عکس های من دانه دانه (نویز دار) باشند؟

اغلب به طور خاص از عکاسان موسیقی سوال می شود «از چه تنظیماتی استفاده می کنید؟» هر عکاس کنسرت، یا هر عکاس به طور کلی، می داند که پاسخ این سوال چندان مفید نخواهد بود، چون تنظیمات شما به طور مداوم با توجه به وضعیت تغییر می کند. آنچه مفید است به دست آوردن یک درک پایه از این که هر تنظیمات چطور عمل می کند، هر تنظیمات را تا چه حدی می توانید پیش ببرید، و یک پایه برای شروع عکاسی در آن است.

بسیاری از مبتدیان عکاسی به سمت عکاسی از کنسرت کشیده می شوند، چون جای جذابی برای شروع است! شما به گروه های موسیقی نزدیک می شوید و از مصاحبت با آنها لذت می برید، فرصت ثبت صدها لحظه با ارزش برای عکاس» را دارید، و با عکاسی خود کار نیز می کنید. علیرغم جذب مبتدیان، عکاسی از یک کنسرت یکی از سخت ترین شرایط برای هر عکاس است. نور بسیار کم، شرایط نوری دائما در حال تغییر، و سوژه های به سرعت در حال حرکت، گرفتن عکس های عالی را بسیار سخت می کنند.

هنگامی که شما برای اولین بار عکاسی از کنسرت را آغاز می کنید، به احتمال زیاد با نمایش های محلی کوچک شروع می کنید تا مجموعه نمونه کارهای خود را بسازید. گاهی اوقات این نمایش ها بدترین شرایط نورپردازی را دارند، که کار را بسیار سخت می کند. اما خبر خوب این است که هیچ کس اهمیت نمی دهد اگر شما دوربینتان را آنجا بیاورید، و برای خودتان عکاسی کنید، بنابراین هیچ فشاری وجود ندارد و شما می توانید با خیال راحت آزمایش و تمرین کنید!

اگر هنوز یک «لنز سریع» ندارید، Yongnuo 50mm f/1.8 به عنوان اولین لنز برای عکاسی از کنسرت، گزینه خوبی برای شروع است.

به لنزی که بیشینه گشودگی دیافراگم بزرگ تری داشته باشد (ضریب اف کوچکی مثل f/1.8)، «لنز سریع» گفته می شود، چراکه اجازه تنظیم سرعت شاتر های سریع تر را می دهد.

نگاهی سریع به تنظیمات پایه دوربین

مُد نوردهی: دستی (Manual)

سرعت شاتر: ۱/۲۵۰ ثانیه یا سریع تر

دیافراگم: کاملا باز (f/1.4-f/2.8)

ایزو: بالاترین حد ممکن؛ ماکزیمم ۳۲۰۰

تراز سفیدی: WB خودکار

فوکوس خودکار: متوالی (Al-Servo)

حالت عکاسی: متوالی (پیوسته)

نورسنجی: N/A

کیفیت تصویر: RAW

تنظیمات دوربین برای عکاسی از کنسرت

تمام تنظیمات دوربین شما با هم ترکیب می شوند تا به یک تصویر با نوردهی مناسب منجر شوند. داشتن یک درک پایه از مثلث نوردهی مهم است، و به شما کمک می کند تا بفهمید چطور باید تنظیمات خود را برای هر وضعیت تغییر دهید.

در واقع، مثلث نوردهی به دست آوردن نوردهی صحیح را بسته به سه چیز بیان می کند:

ایزو – سنسور دوربین شما نسبت به نور چقدر حساس است

سرعت شاتر – شاتر چه مدت باز می ماند تا به نور اجازه ورود دهد

دیافراگم – اندازه گشایش لنز شما، که اجازه می دهد نور وارد شود

در عکاسی از کنسرت، شما دائما در حال تلاش هستید تا اجازه ورود بیشترین مقدار نور ممکن را بدهید. بنابراین می خواهید که دیافراگم کاملا باز، ایزو بالا، و سرعت شاتر پایین باشد… اما اگر زیاده روی کنید عواقبی برای هر یک از این تنظیمات وجود دارد. ما به هر یک از این تنظیمات و عواقب فراتر رفتن از محدودیت های آنها خواهیم پرداخت.

معرفی لنز مناسب عکاسی تئاتر

معرفی لنز مناسب عکاسی تئاتر   

۱_ لنز Canon EF 16-35 mm F2.8L II USM 

                                         

اولین لنزی که مورد بررسی قرار می دهیم، یکی از لنزهای زوم شرکت کانن است که با فاصله کانونی ۱۶ تا ۳۵ میلی متر، در دسته لنز های واید این شرکت قرار می‌گیرد. این لنز برای دوربین‌ های فول فریم و APS-C دارای مانت EF قابل استفاده می‌باشد. دیافراگم این لنز، در محدوده f/2.8 تا f/22 باز و بسته می‌شود که برای فضای کم نور صحنه تئاتر مناسب است. این لنز از سیستم فوکوس داخلی التراسونیک بهره می‌گیرد و فوکوس دستی از قابلیت های ویژه آن به‌شمار می‌آید. 

۲_ لنز Nikon AF-S DX NIKKOR 10-24mm f/3.5-4.5G ED  

                                            

این لنز یکی از لنز های زوم شرکت نیکون است که بر روی دوربین های فول فریم و APS-C دارای دهانه نوع DX قابل استفاده است. فاصله کانونی ۱۰ تا ۲۴ میلی متری این لنز، آن را برای عکاسی از صحنه‌های تئاتر محبوب کرده است. دیافراگم لنز مذکور در محدوده f/3.5 تا f/22 باز و بسته می‌شود و شرکت نیکون یک سیستم فوکوس داخلی التراسونیک را در این لنز تعبیه کرده‌است. 

۳_ لنز Sigma 17-50 mm f/2.8 EX DC OS HSM for Nikon  

                                                       

سومین لنز مورد بررسی در زمینه لنزهای مناسب برای عکاسی تئاتر، لنز زوم ۱۷ تا ۵۰ میلی متری شرکت سیگما می‌باشد که با این محدوده فاصله کانونی جز لنز های واید تا نرمال قرار می‌گیرد. دیافراگم ۷ تیغه این لنز در بسته‌ترین حالت f/22 و در بازترین حالت f/2.8 است که امکان ثبت تصاویر شارپ را برای شما فراهم می‌کند. شرکت سیگما این لنز را برای دوربین های فول فریم و APS-C شرکت نیکون ساخته است. این لنز مجهز به سیستم فوکوس اتوماتیک داخلی هایپرسونیک می‌باشد که تجربه عکسبرداری با صدای کم و سرعتی بالا را برای شما فراهم می‌کند. یکی از قابلیت‌های مهم این لنز ، سیستم لرزشگیر اپتیکال OS تعبیه شده در آن است. این قابلیت تصاویر شما را بسیار حرفه‌ای و بدون هرگونه تاری و نقص به شما تحویل می‌دهد. 

۴_ لنز Tamron SP 15-30mm f/2.8 Di VC USD For Canon   

                                                    

حال به بررسی یکی از لنز های سوپرواید شرکت تامرون می‌پردازیم که برای دوربین های فول فریم و APS-C نیکون با مانت EF ساخته شده است. فاصله کانونی متغیر ۱۵ تا ۳۰ میلی متری این لنز زوم، سبب شده تا گستره وسیعی از صحنه مقابل را در تصویر خود جای دهید. دیافراگم ۹ تیغه این لنز، در محدوده f/2.8 تا f/22 باز و بسته می‌شود که محدوده قابل قبولی برای عکاسی تئاتر است و سبب می‌شود تا به‌راحتی پس زمینه تصاویر خود را تار کنید.فوکوس داخلی التراسونیک و فوکوس دستی نیز از دیگر امکانات این لنز می‌باشد. علاوه براین سیستم لرزشگیر VC به کار رفته در این لنز، سبب می‌شود تا حتی در شرایط نوری کم بتوانید عکس‌های فوق العاده‌ای ثبت کنید 

در انتها لازم به ذکر است لنزهای معرفی شده، نمونه‌هایی از لنز های مناسب عکاسی تئاتر هستند و شما می‌توانید بر حسب نیاز خود و نیز بودجه‌ای که در اختیار دارید، لنزی دارای امکانات مشابه را خریداری کنید.

 

آشنایی با لنزهای مناسب برای عکاسی تئاتر

 

آشنایی با لنزهای مناسب برای عکاسی تئاترReviewed by دیدنگار on Sep 9Rating: 5.0لنز مناسب عکاسی تئاتر آشنایی با مشخصات بهترین لنزارزان برای عکاسی تئاترعکاسی در نور کم و شرایط سینمایی و تئاتر   تکنیک های کار با دیافراگم و فاصله کانونی انواع لنز مناسب عکاسی تئاتر؛ جهت آشنایی بیشتر با این لنزها شما را به خواندن ادامه مطلب دعوت می‌کنیم لنز مناسب عکاسی تئاتر لنزهای ارزان‌ قیمت برای عکاسی در تئاتر لنز ارزان برای عکاسی تئاترنکات عکاسی تئاترعکاسی سینما و تئاتر

یکی از هنرهای بسیار پرطرفدار است که امروزه به‌طور گسترده در کشورهای مختلف اجرا می‌شود. در میان علاقه مندان به تئاتر، هستند کسانی که تمایل دارند به عکاسی و نیز فیلمبرداری از صحنه های تئاتر بپردازند و صحنه های زیبای این هنر را ثبت کنند. عکاسی در هر صنعت و حرفه‌ای بسته به شرایطی که دارد، نیازمند تجهیزات خاص خودش است. دوربین مناسب، تجهیزات نورپردازی، کوادکوپتر، انواع پایه‌ها و… از جمله تجهیزاتی می‌باشند که انواع گوناگونی از آن‌ها در زمینه‌های مختلف به‌کار گرفته می‌شود.

همان‌طور که می‌دانید، لنز دوربین یکی از مهم‌ترین لوازم عکاسی است که در انواع گوناگون تولید و به بازار عرضه می‌شوند. از هر لنز، در موقعیت و شرایطی متفاوت استفاده می‌شود. به‌عنوان مثال، لنزهای ماکرو برای عکسبرداری از سوژه‌های کوچک مناسب‌اند، درحالی که لنزهای واید معمولاً برای ثبت صحنه‌های طبیعت و نیز زمانی که نیاز است گستره وسیعی از صحنه در تصویر جای داده شود، مثل عکاسی معماری مورد استفاده قرار می‌گیرند. لذا چنانچه می‌خواهید به عکاسی در زمینه تئاتر بپردازید، لازم است تا لنز مورد نیاز آن را تهیه کنید تا بتوانید در حرفه‌ای ترین سطح، به عکسبرداری از صحنه‌های تئاتر بپردازید.

فاصله کانونی ، یک ویژگی مهم در عکاسی تئاتر

همانطور که میدانید، لنزها براساس فاصله کانونی به دسته‌های مختلفی نظیر واید ، نرمال (معمولی)، تله فوتو ، ماکرو و … تقسیم می‌شوند. مسلم است که لنز های ماکرو در این زمینه کاربرد کمتری دارند. مناسب‌ترین لنزها برای عکاسی از صحنه تئاتر، لنز های واید و اولترا واید (با فاصله کانونی ۸ _ ۳۵ میلی‌متری) هستند. زیرا زاویه باز این لنزها، سبب می‌شود تا شما به راحتی تمام صحنۀ تئاتر را در عکس خود جای دهید. لنزهای نرمال ( با فاصله کانونی ۳۵ تا ۷۰ میلی‌متر) و نیز لنز های تله فوتو نیز در عکاسی از تئاتر مفید می‌باشند. با این لنزها می‌توانید از فواصل مختلف، پرتره های زیبایی را از بازیگران تئاتر ثبت کنید.

شما می توانید یکی از انواع لنز های زوم (دارای فاصله کانونی متغیر) یا پرایم (تک کانونی) را به دلخواه انتخاب کنید. اگر می‌خواهید تصاویری با کیفیت بالا و از فواصل مختلف سوژه‌های صحنه تئاتر شکار کنید، توصیه ما استفاده از لنزهای زوم است.

هنگام عکاسی تئاتر به دیافراگم توجه کنید

دومین ویژگی لنزها که درباره لنزهای مناسب عکاسی تئاتر آن را بررسی می‌کنیم، دیافراگم است. از آن‌جایی که صحنه تئاتر معمولاً دارای نور کمی می‌باشد، لازم است از لنزهای دارای دیافراگم بازتر استفاده شود؛ زیرا استفاده از لنزهای با دیافراگم باز سبب می‌شود تا حداکثر نور ممکن به دوربین برسد و تصاویر با روشنایی مناسب ثبت شوند. پیشنهاد ما استفاده از لنزهایی با دیافراگم ( f/1.4 تا f/5.6 ) است.

لرزشگیر را فراموش نکنید

لرزشگیر یکی دیگر از قابلیت‌های کاربردی در زمینه عکاسی تئاتر است. همان‌طور که می‌دانید، لرزش‌های دست به شدت کیفیت تصاویر ثبت شده را تحت تاثیر قرار می‌دهد؛ لذا سیستم لرزش‌گیر می‌تواند تا حد زیادی اثر این لرزش‌ها را از بین ببرد و از تار شدن تصاویر ثبت شده جلوگیری کند. 

سیستم فوکوس و وضوح تصویر

فوکوس اتوماتیک در اکثر لنزهای جدید وجود دارد و با کمک این سیستم، دوربین به‌طور خودکار بر روی سوژه تمرکز می‌کند و وضوح تصویر ثبت شده افزایش می‌یابد. در عکاسی تئاتر، نیاز است تصاویر از زاویه‌ها و فواصل مختلف و با سرعت بالا ثبت شود؛ لذا قابلیت فوکوس اتوماتیک برای شما بسیار کاربردی خواهد بود. ممکن است در شرایط خاصی مانند کم بود نور و کنتراست کم سوژه (که معمولاً در سالن تئاتر مشاهده می‌شود)، فوکوس خودکار نتواند به درستی عمل کند. در این هنگام لازم است از فوکوس دستی استفاده شود. سیستم فوکوس دستی نیز در همه لنزها تعبیه شده تا درصورت لزوم بتوانید به‌صورت دستی روی سوژه خود تمرکز کنید

نکات کلیدی برای عکاسی از تاتر

                                                                

مطمئنا اولین و مهمترین نکته برای اینکه یک عکاس تئاتر خوب باشیم عشق به هنر تئاتر وسینماست. بدیهیست که یک عکاس همیشه در سبکی که علاقه بیشتری به آن دارد موفق تر خواهد بود و بنظر من هیچکس نمیتواند در تمامی سبکهای عکاسی بهترین باشد.
اما از عشق و علاقه که بگذریم، عکاسی تئاتر سبکی از عکاسیست که برای پیشرفت در آن شما باید با عکاسی پرتره، عکاسی معماری، عکاسی مستند اجتماعی و حتی عکاسی ورزشی هم آشنا باشید. 

با هنردوربین همراه شوید تا نکاتی در مورد نحوه ثبت عکس های زیبا و قابل استفاده از نمایش های صحنه ای فراگیرید...
پیشنهاد میکنم قبل از اینکه شروع به عکاسی از نمایش کنید در صورت امکان حد اقل یک بار نمایش را بصورت کامل تماشا کنید و یا در اجرا های تمرینی حضور داشته باشید. این کار به شما در پیدا کردن لحظه قطعی کمک خواهد کرد. لحظات قطعی یک نمایش همان لحظات خاصی هستند که در آن اتفاقات مهمی رخ میدهد یا فیگور بازیگر طوریست که عکسهای بسیار خوبی میتوان از این لحظات بدست آورد. اگر شما با لحظه قطعی یک نمایش اشنا باشید، می توانید قبل از به وقوع پیوستن آن جایگیری و تنظیمات خود را انجام دهید و منتظر باشید.
                                                   

                                                              

عکس از کامیار ابراهیمی

هماهنگی با مسئولین مربوطه
حتما قبل از شروع نمایش با مسئولین اجرا هماهنگ باشید و ببینید که اجازه جایگیری در چه جاهایی از سن یا سالن را دارید. اگر اجازه استفاده از چند نقطه مختلف را گرفتید، این برای عکسهای خلاقانه خیلی خوب است و می توانید ثبت های مختلفی از یک لحظه حساس داشته باشید.

 تنظیمات فلاش و حساسیت سنسور
در عکاسی از تئاتر معمولا به شما اجازه استفاده از فلاش را نخواهند داد. پس ترجیحا با ایزوی بالا عکاسی کنید. شاید بگویید که استفاده از بالاترین ایزوی دوربین عکس را نویز دار کرده و کیفیت آن را کاهش می دهد. کاملا درست است. اما به یاد داشته باشید در اکثر جشنواره ها و مسابقات عکاسی کاهش کیفیت عکس در اثر ایزوی بالا زیاد مورد توجه داوران نیست بلکه توجه بیشتر به نوع نگاه عکاس و عکسهای مفهومی و خلاقانه می باشد. حتی اگر قصد انتشار عکس در فضای مجازی را داشته باشید باز هم کاهش کیفیت ایزوی بالا محسوس نخواهد بود.
تنظیمات دیافراگم
از کمترین عدد دیافراگم استفاده کنید (بازترین) تا نوردهی خوبی داشته باشید. در صورتی که شدت نور تصویر زیاد شد ایزو را کاهش دهید. اگر از سه پایه استفاده نمیکنید ترجیحا سرعت شاتر دوربین را از 1/80 پایین تر قرار ندهید مگر اینکه قصد گرفتن عکسهای خاصی را داشته باشید.
از چه لنزی استفاده کنیم؟
استفاده از لنز تله فوتو در عکاسی تئاتر خیلی تاثیر گذار است.برای ثبت پرتره  های خاص از این نوع لنز ها استفاده خواهید کرد.اما اگر هم لنز تله فوتو ندارید نا امید نشوید. از بیشترین مقدار زوم لنزتان استفاده کنید. قسمتهای اضافی را میتوانید بعدا با نرم افزار های ادیت عکس حذف کنید.                                                              

نکته
فقط به فکر ثبت عکس پرتره نباشید. خلاق باشید... عکس خوب قرار نیست حتما پرتره باشد، استفاده از زاویه های خاص یا یک عکس عالی از کل صحنه میتواند خیلی جلب توجه کند.
 

                                                                   

عکس از مونا زارع

ثبت خلاقیت
هنگام عکاسی کاملا هشیار باشید. در صورت بوجود آمدن تقارن حتما آن را شکار کنید. عکس دارای تقارن و تناسب همیشه خوب بنظر میرسد. شاید بهترین عکسی که تا بحال دیده اید نباشد اما در هر صورت عکس خوب و قابل تحسینی خواهد بود.
 

                                                           

عکس از محسن بابازاده

 

اصول عکاسی از تئاتر

اصول عکاسی تئاتر 

اصول عکاسی تئاتر ، نور است .

وقتی از سوژه های متحرک و درمحیطی کاملا تاریک که فلاش در آن ممنوع است ، عکاسی کنید

 شما فقط یک فرصت برای گرفتن بهترین عکس ها دارید ، در این موقعیت بهترین کار چیست .

به دنیای عکاسی تئاتر خوش آمدید .

آماده سازی

قبل از این که خانه را ترک کنید باید برای مقدمات کار آماده شوید .

در ابتدا تعداد زیادی کارت حافظه ی خالی ، چند باتری اضافی و یک دوربین جایگزین با خود بردارید .

قدم بعدی برای آماده شدن این است که لباس مشکی و تیره بپوشید .

 این به شما کمک خواهد کرد تا با سایه ها ترکیب شوید و از کفش هایی راحت و بی صدا استفاده نمایید .

غذا و نوشیدنی به اندازه ی کافی بهمراه خود بردارید چون ممکن است کارتان کمی طول بکشد .

پس از هفته ها تمرین و برنامه ریزی ، گروه برای نمایش زنده ی روی صحنه برای مخاطبان آماده می شود .

نباید تصور کرد که به عنوان یک عکاس هیچ توجه ویژه ای به شما نخواهد شد .

در حقیقت شما ممکن است باعث بروز مشکلاتی شوید .

بنابراین بهتر است ، کارگردان یا مدیر صحنه را پیدا کنید و خودتان را به آنها معرفی کنید .

 در مورد ” قوانین ” از آنها سوال کنید بعنوان مثال: شما می توانید در حین اجرا به اطراف حرکت کنید یا خیر .

 استفاده از فلش و انتخاب لنز

در صحنه تئاتر میزان نور بسیار پایین است بنابراین استفاده از فلاش دوربین کار بسیار وسوسه انگیزی است .

اما قانون طلایی در طول اجرا  این است که ، مطلقا از فلاش استفاد نکنید… هرگز این کار را انجام ندهید .

دو دلیل وجود دارد .

اول این که افکت ها از بین می روند و دوم این که نتیجه آن تصاویری وحشتناک خواهد بود

گروه نورپردازی برای ساخت و طراحی نور و روشنایی صحنه هزینه و زمان زیادی را صرف کرده است .

کار شما این است که از این فضا بهترین استفاده را ببرید و عالی ترین عکس ها را بگیرید .

لنز سریع ، لنزی است که دیافراگم گسترده ای دارد .

۴f  خوب است اما ۲٫۸f  از آن بهتر است .

لنزهای تثبیت کننده ی تصاویر میتوانند مشکل لرزش دوربین را حل نمایند .

ولی تاری حرکت ، بزرگترین معضل استفاده از آنهاست .

هنگامی که سرعت شاتر را روی ۱/۱۰۰ ثانیه یا کمتر تنظیم می کنید چه اتفاقی می افتد .

در این حالت تاری حرکت را روی دست ها و پاهای بازیگر شاهد باشید .

پیش بینی حرکات بعدی بازیگر از جمله مهارت هایی است که شما بسیار سریع آن را یاد می گیرید .

تنظیمات دوربین وموقعیت عکاسی

 همیشه در حالت اولویت دیافراگم ، عکاسی می کنید و دیافراگم را تا آنجا که ممکن است باز می کنید .

سرعت شاتر را همیشه نگاه میکنم و بعد از گرفتن هر فرصتی ، آن را متوقف کنید IOS .

من همیشه با دو یا سه دوربین کار می کنم .

اولین دوربین روی یک سه پایه در مرکز تئاتر قرار دارد که بالاتر از صحنه است

آن از گروه های کوچک عکس می گیرد

در حالی که من برای گرفتن عکس هایی با نمای نزدیک ، به صحنه نزدیک میشوم .

دوربین سومی هم با یک لنز از زاویه ی دید وسیع برای پوشش تمام صحنه نیز دارم .

در واقع آن به یک ماشه زمان متصل است و هر ۱۵ ثانیه عکس می گیرد .

 در پایان…

کار عکاسی تمام می شود .

میتوان انتظار داشت از هر ۵ عکس ، یکی از آنها  دقیق و واضح باشد .

یا شاید نیمی از آنها ، عکس های خوب و قابل قبولی باشند .

هر چه زودتر تصاویر خود را آپلود کنید .

به صورت غیر قابل تصوری در هر زمان امکان ضربه خوردن و آسیب دیدن آنها وجود دارد 

درنهایت ، از آن لذت ببرید .

عکاسی تئاتر ، یک سرگرمی فوق العاده  و یک چالش واقعی حتی برای حرفه ای ترین افراد است .

این چالش را دنبال کنید و از تصاویر شگفت انگیز آن لذت ببرید .

 

عکاسی در شب2

تنظیماتی که در عکاسی شب باید آنها را رعایت کنید
در ادامه به تنظیماتی اشاره می کنیم، که در عکاسی شب به شما کمک خواهند کرد.
عریض عکاسی کنید
 

تا جای ممکن دیافراگم را باز بگذارید. اگر لنزهای Prime با دیافراگم باز ندارید ( مانند ۲۴mm یا ۳۶mm با f/1.4 ) می توانید از f/4 هم نتیجه خوبی بگیرید. در طول روز با لنزتان عکس بگیرید تا ببینید با دیافراگم باز چقدر عکستان واضح خواهد بود.

ISO بالا

حساسیت دوربین به نور را با بالا بردن مقدار ISO بیشتر کنید. اگر نور مهتاب باشد، نیاز ندارید از ۱۶۰۰بالاتر بروید. اما اگر در شرایطی کاملاً تاریک عکاسی می کنید می توانید تا ISO 3200 هم انتخاب کنید، تا ستاره هایی درخشان با کمی روشنایی در آسمان داشته باشید.

سرعت شاتر را تعیین کنید
 

 

 

مطمئن شوید که سرعت شاتر بالا تر از ۳۰ ثانیه نباشد، اگر سرعت شاتر بالا تر از ۳۰ ثانیه باشد ممکن است کمی از حرکت ستاره ها در عکس ثبت شود و از شفافیت آنها کم شود. با استفاده از Self Timer (تایمر خودکار) و یا شاتر سیمی/بیسیم از کوچکترین لرزش دوربین هنگام فشردن دکمه شاتر جلوگیری کنید.

رنگها را کنترل کنید

اگر تعادل رنگ سفید (White Balance) دوربین را در حالت خودکار قرار دهید، عکسهای شب شما به رنگ آبی خواهند زد.
 

 

                                       
 

دلیل آن این است که بر خلاف چشم شما که شب را سیاه و تا حدی تک رنگ می بیند، دوربین آسمان را همچنان آبی می بیند.

با عکاسی در فرمت Raw می توانید در مرحله ویرایش عکس این مشکل را برطرف کنید. همچنین می توانید برای بهبود رنگها در عکس مقدار تعادل رنگ سفید را به صورت دستی کمی گرم تر کنید (مقداری نزدیک به ۵۰۰۰K می تواند مناسب باشد) که در این صورت عکستان رنگهای طبیعی تری خواهد داشت.
 

                                        
 

در عین حال حواستان باشد تا زیاد مقدار تعادل رنگ سفید را افزایش ندهید. اگر اینکار را بکنید زمین به شکل غیر طبیعی ای به سمت زرد و قهوه ای تغییر رنگ خواهد داد، که از آن رنگ آبی که صحبت شد هم بدتر است.
آخرین نکات برای عکاسی در شب


در ادامه به نکات تکمیلی عکاسی شب اشاره خواهیم کرد.

برای عکستان برنامه ریزی کنید

 

اگر در شهر زندگی می کنید، بهتر است تا حد ممکن از چراغهای خیابان دور شوید. اگر نتوانید از این چراغ ها دوری کنید خواهید دید که این چراغ ها در عکس به شکل نور های زرد پر نور و نامطلوبی ثبت خواهند شد. برای نتیجه بهتر در حد امکان از فضای خیابانی دوری کنید.


قبل از عکس گرفتن فوکوس کنید

دوربین را از حالت فوکوس خودکار بردارید و روی بینهایت فوکوس کنید. کوچکترین لغزشی در این زمنیه می تواند فوکوس عکستان را با مشکل مواجه کند. بعد از گرفتن اولین عکس از طریق LCD دوربین فوکوس عکستان را بررسی کنید.


از محکم بودن پایه دوربین اطمینان حاصل کنید

از سوار شدن محکم سه پایه دوربین در مکانی ثابت اطمینان حاصل کنید، ترجیحاً سه پایه را بر روی زمین سنگی قرار دهید. این امر باعث می شود کوچکترین لرزش و تکانی به دوربین وارد نشود. اگر سه پایه محکمی ندارید کیف دوربینتان را از قسمت وسط سه پایه آویزان کنید تا به سنگین شدن آن کمک کند.


از کاهش دهنده نویز خود دوربین استفاده نکنید

کاهش دهنده نویز دوربین نورهای سفیدی ایجاد می کند، که باعث می شود سرعت شاتر شما دو برابر شود تا باز هم مقداری از نویز را کم کنید و نه همه آن را. این می تواند تأثیر مخربی روی زیبایی عکستان بگذارد. برای از بین بردن نویز ها از نرم افزارهای قدرتمند کامپیوتر مانند فوتوشاپ استفاده کنید.

 

 

 

عکاسی در شب

 تنظیمات دوربین برای عکاسی در شب

بیرون رفتن در شب و عکاسی در هوای تاریک یکی از هیجان ترین راه ها برای پیشرفتتان در شاخه های مختلف عکاسی است.

با عکاسی در شب می توانید دنیای دیگری را به نمایش بگذارید، و به عکس رضایت بخش تری دست پیدا کنید تا اینکه در طلوع و یا غروب عکاسی کنید و به نتیجه ای قابل پیش بینی برسید.
 

                          
 

خبر خوب این شاخه از عکاسی این است که به وسایل گران قیمتی نیاز ندارید. دوربین های حرفه ای DSRL قابلیت کاملی برای گرفتن این عکسها دارند، حتی ارزانترین و ابتدایی ترین آنها. حتی به لنز گران قیمتی هم احتیاج ندارید، تمامی لنز ها و دوربین های DSLR برای گرفتن عکسهایی روشن و رویایی مناسب هستند.

عکاسی در شب، عکاسی از پشت دوربین با دیدن صفحه ای تاریک و حدس زدن کادر نیست. برای شروع از ماه کامل استفاده کنید تا فضای نسبتاً روشنی داشته باشید و بتوانید کادر بندی کنید.
 

                        
 

نور ماه، نوری طبیعی، سفید و بزرگ است که قسمت بزرگی از زمین را روشن میکند. برای شروع مکان مورد علاقه تان را انتخاب کنید که با ماشین بتوانید به راحتی به آنجا بروید و پیاده روی زیادی لازم نداشته باشد.

دوربین را روی سه پایه بگذارید، و آن را در حالت دستی تنظیم کنید تا بتوانید کنترل بیشتری روی تنظمیات دوربین داشته باشید، و مقدار دیافراگم را باز انتخاب کنید (برای مثال f/4).

همچنین برای روشن شدن عکس باید ایزوی بالایی انتخاب کنید (مانند ISO 800) و سرعت شاتر هم باید چیزی نزدیک به ۳۰ ثانیه باشد تا عکستان نور لازم را داشته باشد. شاتر را با استفاده از یک کنترل از راه دور فشار دهید تا از داشتن عکسی با جزئیات و روشنایی بسیار بالا شگفت زده شوید.
 

                                
 

اگر به دنبال یک عکس کیهانی واقعی هستید، در شب های تاریک از آسمان عکس بگیرید. در شبهایی که ماه خیلی در آسمان پیدا نیست نور بسیار کمتری خواهید داشت اما می توانید با بالا بردن مقدار ایزو این تاریکی را جبران کنید.

مقدار ایزو ۳۲۰۰ را انتخاب کنید. با این کار در عکستان می توانید هزاران ستاره را ثبت کنید، اما از دوربین انتظار نداشته باشید تا تمامی جزئیات را نشان دهد!

وقتی می خواهید عکسهایتان را با استفاده از کامپیوتر ویرایش کنید بیم استفاده از نرم افزار های کاهش دهنده نویز را نداشته باشید و از آنها استفاده کنید. اکثر نرم افزارهای تبدیل فرمت RAW مثل Adobe Camera Raw قدرت قابل ملاحظه ای در زمینه کاهش نویز عکس دارند. با استفاده از Luminance در Adobe Camera Raw می توانید به راحتی و با خیال راحت نویز را کاهش دهید بدون اینکه از جزئیات عکستان چیزی کم شود.

کم کردن نویز را در دو مرحله امتحان کنید: یک بار روی فایل با فرمت Raw و یک بار دیگر در Photoshop CS با استفاده از ابزار Noise Reduction، که به شما این امکان را می دهد که در کانال های رنگی مجزا مقدار نویز را کنترل کنید. گاهی متوجه می شوید که یک کانال رنگی خاص نویز بیشتری تولید کرده است.

اگر Noise Reduction در Photoshop هم شما را راضی نکرد، می توانید دفعه بعد که خواستید عکس بگیرید یک عکس تاریک بگیرید و آن را از عکسهای بعدی کم کنید.

فایل عکس تاریک و عکسی که می خواهید آن را ویرایش کنید را در Photoshop اجرا کنید. عکس تاریک را در لایه ای بالای لایه ای که می خواهید ویرایش کنید کپی کنید و نوع لایه را به Difference تغییر دهید.

ممکن است در تجربه اول عکاسی در شب موفق نباشید، اما بعد از کسب کمی تجربه و درک بیشتر از عکاسی در شب، این سبک عکاسی می تواند برایتان بسیار پربار باشد. با تکنیک های خوب و مهارت خوب در ویرایش عکس می توانید عکسهای خارق العاده ای خلق کنید.

 

در باب رئالیسم عکاسی

شفافیت عکس: در باب رئالیسم عکاسی

 

در عکاسی، رابطه بیننده با واقعیت پیچیده است. درک مخاطب، نوع ارتباط و دریافت حسی او از واقعیت بستگی به فاکتورهای مختلفی دارد.

عکسی قدیمی و رنگ و رو رفته از پدربزرگ‌تان را در نظر بگیرید که هرگز در عالم واقع او را ندیدید. وقتی به عکس نگاه می‌کنید، علی‌رغم همه موانع (هرگز او را ندیده‌اید، عکس قدیمی و رنگ پریده‌ شده و کاغذ عکس تاخورده و غبارآلود است)، به سادگی با واقعیت ارتباط برقرار می‌کنید: پدربزرگتان را به وضوح می‌بینید که در مقابل خانه قدیمی‌اش ایستاده و گویی هم‌اکنون در مقابل شماست و به شما می‌نگرد. این نوع ارتباط بلافصل با واقعیت در عکس، Transparency یا شفافیت نامیده می‌شود.

به معنای دیگر عکس به مثابه یک دریچه به دنیای واقعی عمل کرده و از ورای دریچه عکس، ارتباطی نزدیک با واقعیت برقرار می‌شود. در مقابل، وقتی به عکس خوش‌آب و رنگی از یک منظره نگاه می‌کنید که رنگ‌ها و شفافیت آن بعد از عکاسی، تغلیظ شده، این ارتباط با واقعیت در ذهن شما ایجاد نمی‌گردد.
نوعی انسداد و کدورت بجای آن ارتباط مستقیم با واقعیت رخ می‌دهد. هر چند عکس اخیر واضح و شفاف است اما بجای ایجاد ارتباط، آن را مسدود کرده است. چنین انسدادی را Opacity یا کدورت می‌نامند.

 

این مفاهیم ابتدا توسط آندره بازن و کریستین متز بیان شد و به صورت کامل‌تر در نوشته‌های فیلسوف معاصر کندال والتون. اگر عکسی را ببینید که در آن دو نگاتیو عکس یاسر عرفات و دنگ ژیائوپینگ با یکدیگر ترکیب شده تا عکس واحدی را ایجاد کند که با یکدیگر ملاقات کرده‌اند، با اینکه می‌دانید این ملاقات رخ داده است، اما باز هم این ارتباط بلافصل با واقعیت در این عکس رخ نخواهد داد.

در مقابل، تصویری را فرض کنید که به صورت سیلوئت از همفری بوگارت تهیه شده است و با تغییر کنتراست و روشنایی تقریباً از حالت عکس خارج و به تصویرگری نزدیک گشته است. وقتی این تصویر را می‌بینید، با وجود تغییرات شدید و دوری از عکس واقعی او، براحتی با واقعیت ارتباط برقرار می‌کنید و گویی او را می‌بینید که هم اکنون در فیلم پیش روی‌تان مشغول کشیدن سیگار است.

بنابراین صرف ایجاد تغییر یا عدم تغییر در عکس نمی‌تواند تضمین کند که عکس از لحاظ ارتباط با واقعیت شفاف باشد یا کدر. مساله، پیچیده‌تر از آن است.

در مورد همه عکس‌ها نمی‌توان تعیین کرد که عکس شفاف است یا کدر. گاهی ارتباط با واقعیت پیچیده می‌شود و شاید بهتر است بجای آنکه بسادگی بگوییم عکس شفاف یا کدر است، در مورد هر عکس، درجه‌ای از شفافیت در نظر بگیریم که این درجه می‌تواند کم یا زیاد باشد. به معنای دیگر، میزان ارتباط و درک حسی واقعیت می‌تواند در مورد عکس‌ها کم یا زیاد باشد.

برای آن‌که قضیه را دقیق‌تر ببینیم، شاید بتوان این مفهوم را این گونه گسترش داد که عکس‌ها ترکیبی از شفافیت و کدورت دارند یا در برخی وجوه شفاف هستند و در برخی وجوه کدر. ممکن است عکسی، به صورت همزمان هم خصائص شفافیت داشته باشد و هم کدورت. هم بتوان در برخی ویژگی‌های عکس ارتباطی مناسب با واقعیت برقرار کرد و در سایر موارد، ارتباط کمتر باشد یا کاملاً مسدود گردد.

حالا که قضیه دقیق‌تر شد می‌توان یک عامل دیگر را نیز به این معادله افزود و آن‌هم مخاطب است. احتمالاً این تفاوت‌ها و گوناگونی‌ها بستگی به مخاطب هم دارد: که چقدر تجربه دیدن دارند، چگونه با واقعیت ارتباط برقرار می‌کنند، تجربیات حسی آن‌ها چگونه است و حتی از لحاظ روان‌شناسی چه شخصیتی دارند.

اگر مخاطب نتواند بفهمد که عکس چگونه تولید شده است، نمی‌تواند تصمیم بگیرد که کدام جنبه واقعیت را از ورای عکس می‌تواند ببیند و کدام را نمی‌تواند ببیند. حالا داستان می‌تواند پیچیده‌تر شود: مخاطب اگر نداند که عکس چگونه تولید شده است و حتی اگر بداند که چگونه عکس ایجاد شده است، ممکن است خود، درجه شفافیت یا کدورت عکس را در ذهنش تنظیم کند. به معنایی دیگر، ممکن است مخاطب دوست داشته باشد که عکسی را می‌داند کدر است، شفاف ببیند و در ذهنش به آن جهان، رنگی از واقعیت ببخشد. اگر به عکسهای ترکیبی جری اولسمن که یکی از پیشگامان فتومونتاژ است، نگاه کنید، درجه شفافیت یا کدورت عکس، از لحاظ ارتباط با واقعیت و این‌که ذهن چگونه می‌تواند این درجه را تغییر دهد، برای‌تان جالب خواهد بود.

در باب پدیده ی خودنمایی در عکاسی معاصر ایران

 

اتاق شگفتی: در باب پدیده‌ی خودنمایی در عکاسی معاصر ایران

 

اگر به نمایشگاه‌های هنری عکس در ایران سر زده باشید، احتمالا این حس را تجربه کرده‌اید که برگزارکننده بیش از آن که بخواهد ارتباطی برقرار کند یا چیزی بگوید، می‌خواسته باعث شگفتی شما شود، طوری که انگار یه اروپایی قرن نوزدهمی هستید که نخستین بار تصویر اهرام ثلاثه را می‌بیند یا کودکی که وارد شهر بازی شده؛ فقط مهم این بوده که چیزهایی عجیب و غریب یا، به بیان بهتر، به‌شکلی عجیب و غریب، به نمایش درآیند و فضای تنگ گالری تبدیل شود به اتاق شگفتی. و جالب آن که، این بازگشت‌به‌گذشته رویکردی معاصر و پیشرو تلقی می‌شود چرا که ظاهرا شبیه اسلوب‌های مرسوم و معقول عرضه‌ی هنر نیست.

هنر جدی یا تظاهر؟
مرز میان هنر جدی و خودنمایی چیزی نیست که بتوان آن را به‌روشنی روی کاغذ یا با واژه‌ها مشخص کرد. به گمان من، آن دسته از کارهایی که با وجود برخی ترفندها یا تأثیرات موقت چیز مهم یا جدیدی نمی‌گویند، احساس ویژه‌ای در من برنیانگیخته یا در ناخودآگاهم نیرویی را فعال نمی‌کنند، احتمالا تا حد زیادی برای خودنمایی عرضه شده‌اند. این شکل کارها معمولا سعی دارند با غلو کردن یا عجیب‌نمایی بر بیننده تأثیر بگذارند و برای این کار ترفندهای گوناگونی به کار می‌گیرند.[۲] اما اجازه دهید پیش از توصیف این ترفندها کمی عقب‌تر برویم.

خودنمایی، منحصر به فرهنگ هنر امروزمان نیست. من و امثالم سال‌هاست در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که خودنمایی جزئی جدانشدنی از آن شده، فرهنگی که در آن افراد زیر بار قرض می‌روند تا با برگزاری مراسمی مجلل پیش دیگران جلوه‌فروشی کنند. شبکه‌های اجتماعی اینترنتی به این خصلت کیفیت و ابعادی تازه بخشیده و باد به آتشش می‌زنند. اکنون یک کاربر می‌تواند به دیگران نشان دهد که افراد زیادی تولدش را تبریک گفته‌اند و، در کل، آدم مهمی است.

هنر، گویا از مهمترین ابزارها برای اثبات فرضیه‌ی مهم‌بودن است و عکاسی ظاهرا ساده‌ترین راه. و البته هر کس در جامعه‌ی خودش کار می‌کند. آن کسی که جامعه‌اش با عکاسی آشنایی ندارد می‌تواند با سطحی‌ترین عکس‌ها، نقش هنرمند فرهیخته را بازی کند. و در جامعه‌ای که آشنایی سطحی با عکاسی و هنر دارد، فقط شاید تمهیدات کمی پیچیده‌تر شوند. مثلا برای نمایش عکس، آن را تا حد امکان کوچک می‌کنید و تصویر را درون حجم عظیمی از فضای خالی قرار می‌دهید طوری که بیشتر آن فضای خالی به چشم بی‌آید تا عکس، یا آن قدر آن را بزرگ می‌کنید که بیش از خود عکس پیکسل‌هایش دیده شوند. می‌توانید عکس را در گوشه‌ای قرار داده یا به قاب‌تان عمق بیشتری دهید (گویا این گونه، عکس اهمیت و «عمق» بیشتری می‌یابد).

می‌توانید عکس‌ها را در چیدمانی پیچیده و نامأنوس قرار دهید، ویدئو و صدا پخش کنید که حواس را از خود عکس‌ها پرت کنند، موضوعاتی که به هم ربطی ندارند را کنار یکدیگر نهید، بعضی عکس‌ها را قدر کارت‌پستال چاپ کنید و برخی را قدر دیوار، برخی را با لایت‌باکس نمایش دهید برخی را با پروژکتور، برخی را پایین بچینید (طوری که بیننده برای دیدنش مجبور باشد چاردست‌وپا شود) و برخی را روی سقف (طوری که بیننده گردن‌درد بگیرد). شاید بخواهید عکس روی عکس بچسبانید (طوری که در هم گم شوند و توجه به هیچ یک از عکس‌ها جلب نشود)، گاهی با چسب نواری، گاهی با پونز؛ یا آنها را پاره کنید. همچنین می‌توان متنی نوشت درباره‌ی این کارها، متنی با انواع کلمات نامتعارف که برای فهمیدنش بایستی تقلا کرد و، در آخر، بخش‌هایی از آن را نفهمید و کمی بعد فراموشش کرد. و می‌توان ابزارهای نامتعارف دیگر به کار برد، چیزهایی که احتمالا نه به ذهن من می‌رسند نه شما.

وقتی اولویت نه ارتباط و تعامل، بیان و انتقال دیدگاه، خلاقیت زیبایی‌شناختی، ایجاد بستر گفت‌وگو، کمک به دیدن و حل معضلات (در ایران امروز کم معضل نداریم) که تأثیرگذاری کوتاه‌مدت باشد، ابزار آن چیزی جز خودنمایی نخواهد بود. خصلتی که نه فقط هنگام عرضه‌ی کارها در نمایشگاه، که هنگام پست کردن عکس در شبکه‌ی اجتماعی، نه فقط میان تازه‌کاران که میان افراد ظاهرا باتجربه، نه فقط در هنر که در نوشته‌های راجع به هنر هم رخ می‌دهد. اجازه دهید ریشه‌های این مسأله را بیشتر بکاویم.

جامعه‌ی بیگانه با هنر
یادم می‌آید در مدرسه هفته‌ای تنها یک کلاس هنر داشتیم که البته در آن از هنر ایران و جهان چیزی یاد نمی‌گرفتیم، فقط نقاشی می‌کردیم و خطاطی. معلم می‌خوابید و در آخر نقاشی‌ها را می‌دید و نمره می‌داد و گهگاه آنهایی که بد نقاشی می‌کردند را کتک می‌زد. رسانه‌ها هم برای هنر واقعی وقعی قائل نشدند و، در آخر، من و امثال من در فرهنگی بیگانه با هنر بار آمدیم.

به‌علاوه، در جامعه‌ای که خرید یا حق مالکیت اثر هنری در آن مطرح نبود و نیست، لازمه‌ی انجام کار هنری داشتن پشتوانه‌ی مالی است. در چنین جامعه‌ای، هنر جدی یا «والا» در انحصار قشر مرفه قرار می‌گیرد، بیشتر به‌شکل سرگرمی یا والایش روح. مخاطب اصلی‌اش نیز همان قشر مرفه خواهند بود، یا فردی بیگانه از سرزمینی دیگر. آنها نمی‌توانند نگاه جامعه را به‌خوبی بازتاب داده یا بفهمند چرا که جزء اقلیت‌اند.

به هر حال، در چنین جامعه‌ای هنرمند شدن معادل می‌شود با ارتقاء جایگاه اجتماعی و پیوستن به جرگه‌ی آن اقلیت. افرادی که با این هدف به هنر جدی نزدیک می‌شوند نیازی به پیگیری طولانی‌مدت فعالیت هنری‌شان یا عمق دادن به کارهاشان ندارند چرا که با برگزاری چند نمایشگاه نیازشان برآورده خواهد شد. کافی است به اندازه‌ی کافی چیزها را عجیب نشان دهند؛ مثلا، تصاویری تکان‌دهنده از فقر یا «دیگری»، یا شاید آلودگی محیط زیست، تا روح مخاطبا‌ن‌شان والایش شود. در این جامعه، همچنین، هنر می‌تواند تبدیل شود به رسانه‌ای عامه‌پسند که موفقیت در آن به نشان دادن چیزهای عجیب و تأثیرات کوتاه‌مدت بستگی دارد.

ظهور شبه‌هنرمندان و واعظان
در چنین شرایطی دو عنصر نقش کاتالیزور یا تسهیلگر را بازی می‌کنند. یکی از آنها عکاسی است. ثبت عکس اکنون یکی از ساده‌ترین کارهاست. کافی است دوربین را به سمتی نشانه روید و دگمه را بفشارید یا صفحه را لمس کنید. همچنین می‌توانید به ساده‌ترین شکل عکس را دستکاری کنید. در واقع، شاید این گونه تلقی شود که برای ساختن تصویر و تبدیل شدن به «هنرمند»، عکاسی ساده‌ترین راه است چرا که نیازی به ترکیب رنگ‌ها روی بوم و چیدن عناصر کنار یکدیگر و کارهای پرمشقت دیگر ندارد. شاید گفته‌ی عکاس پرتره‌ی معروف، نادار هنوز هم وارد باشد، این که «فنون پایه‌ی عکاسی را می‌توان در عرض یک روز یاد گرفت».به هر حال، سهولت ثبت عکس به‌قدری هست که بتوانیم ادعا کنیم تعداد عکاسان فعال اکنون از میلیون‌ها گذشته. اگر چه این شرایط فرصتی فوق‌العاده برای دمکراتیزه شدن هنر و آگاه ساختن افکار عمومی خواهد بود، اما همچنین به رشد و گسترش عکاسان خودنما کمک کرده است.

عنصر بعدی، اینترنت است. بعد از فراگیری شبکه‌های اجتماعی اینترنتی در سده‌ی بیست‌و‌یکم و به‌ویژه اینستاگرام، حالا هر کسی می‌تواند هزاران مخاطب داشته باشد. خودنمایی از طریق این شبکه‌ها می‌تواند ابعاد جدیدی به خود بگیرد. این شبکه‌ها می‌توانند وسیله‌ای شوند برای تبلیغ فرد و اشاعه‌ی تفکراتش. لازمه‌ی حفظ مخاطب انبوه معمولا اتخاذ رویکردهای عامه‌پسند است. به‌استثناء برخی افراد ازقبل‌شناخته‌شده و هنرمندان خلاق و هوشمند، باقی چنین «هنرمندان» پرطرفداری معمولا از کیفیات سطحی هنر فراتر نرفته و کارشان در محدوده‌ی خودنمایی گیر می‌کند.

اگر عکاسی ساده‌ترین راه برای تولید تصویر است، شبکه‌های اجتماعی ساده‌ترین راه برای یافتن تریبون هستند. با چنین شرایطی، در جامعه‌ی بیگانه با هنر با انبوه واعظانی مواجه خواهیم شد که برای خودنمایی نه‌تنها به تولید هنر اکتفا نمی‌کنند که تلاش دارند افکار نارس و تکراری خود را در بخش بزرگی از جامعه اشاعه دهند، و وقتی به حد کافی شناخته شدند کلاس‌های درس برگزار کرده، داور مسابقه، سخنران همایش و کیوریتر نمایشگاه می‌شوند. به هر حال، این شبه‌هنرمندان و واعظان با وجود تأثیر قابل ملاحظه‌شان بر جامعه‌ی تازه‌کار، در جریان واقعی هنر جایگاهی نمی‌یابند، چرا که در نهایت هدف‌شان تأثیر کوتاه‌مدت و خودنمایی است و منتقدان و کسانی که چیزی درباره‌ی عکاسی و هنر می‌دانند علاقه‌ای به کارهاشان ندارند.

عکاسی مستند3

5 .  اجازه دهید سبک کاریتان، خودبخود نمایان شود

سوالی که اغلب عکاسان بدنبال پاسخ برای آن می‌گردند این است که چگونه سبک شخصی خود را پیدا کنند. باید بدون اینکه فلسفه خاصی از عکاسی را دنبال کنید، شروع به عکاسی کرده و اجازه دهید عکس‌ هایتان سبک شخصی شما را بسازند.

گزارشگر: چه زمانی احساس کردی سبک شخصی‌ات به اندازه کافی کامل شده، و نیازی به این نیست که از قهرمانان هنریت پیروی کنی؟
ارویت: من در خودآگاه خودم هیچ سبک بصری ویژه‌ای ندارم، فقط عکسی می‌کنم. قهرمانان هنری من نقاشان هستند، اما من نقاشی نمی‌ کنم، عکس می‌گیرم.
گزارشگر: با این وجود فکر نمی‌کنی که سبک تو به سبک عکاسان معاصرت نزدیک است؟
ارویت: شبیه بودن سبک، آخرین مساله‌ ایست که من به آن فکر می‌کنم. در دوره من عکاسان زیادی هستند که من کار برخی از آنها را دست دارم و برخی را نه! برای من فرم و محتوا اهمیت دارد.

نکته: در عکاسی بسیار مهم است که سبک شخصی معینی برای کار داشته باشید. با این حال فکر می‌کنم که هرقدر سعی در نزدیک شدن به سبک شخصی داشته باشید، از آن دور خواهید شد. راه درست پیدا کردن سبک شخصی این است که بیرون بروید و شروع به عکاسی کنید و اجازه دهید سبک شخصی شما بروز پیدا کند.
تا زمانی که از پیدا کردن سبک شخصیتان مطمئن نشده‌اید، تنها راهی که باید در آن تلاش کنید، عکاسی است. باز هم باید عکاسی کنید تا آنقدر عکس خوب داشته باشید که بتوانید بر اساس آنها سبک شخصی خود را پیدا کنید. اما فراموش نکنید که سبک شخصی نباید شما را محدود کند. همچنان فرم و محتوا هستند که باید برای شما اهمیت داشته باشند. اجازه دهید سبک شخصی به ناخودآگاه شما برود و پنهانی بر عکس‌های شما سایه افکند.

تصور بنده این است که تا اینجا نکات مهم در این سبک مفهومی و زیبا را از زبان یک عکاس جهانی متوجه شده اید، آیا شما هم به این سبک علاقه دارید؟ تمایل دارید که این سبک را به عنوان سبک اصلی خود انتخاب کنید؟

اگر جواب مثبت است از همین لحظه نگاه خود را به جریان زندگی در اطراف خود تغییر دهید، کاشی نرم افزار دوربین خود را در بزرگترین سایز در صفحه ی اصلی لومیای خود قرار دهید تا دیگر برای گرفتن عکس ها زمان را از دست ندهید، باید توجه داشته باشید که عکاسی مستند اجتماعی، شهری نیاز به سرعت عمل و دید کنجکاوانه دارد، اگر میخواهید عکس های خوبب را شکار کنید بایددر اولین اقدام خجالت خود را کنار بگذارید.

اگر بخواهم یک نام دیگر برای این سبک انتخاب کنم آن را عکاسی حقیقت نام گذاری میکنم، زیرا این سبک جز به بیان وقایع اطراف زندگی بشری کاری را انجام نمی دهد، در سر تا سر دنیا عکس های تاثییر گذار زیادی شکار شده اند که دیدن تک تک آنها در یک لحظه حس عجیبی را به بیننده القا می کنند، در ادامه از عکس های تاثیر گذار و مورد علاقه ی خودم برای شما قرار می دهم، عکس هایی که برای دیدنشان زمان زیادی را باید صرف کرد، این عکس ها هر کدام به بیان شرایط اجتماعی زندگی بشر در طول تاریخ پرداخته است.

اولین عکس، تصویر سربازان روسی که آماده نبرد کورسک در جولای سال 43 می شوند.

                                         

عکس بعدی هم مربوط به جانباز روسی که یکی از تانک های قدیمی روسی رو دید و یاد جنگها و نبرد های خود افتاد.

                                             

همانطور که گفته شد عکاسی مستند به بیان شرایط فرهنگی و جامعه می پردازد، در عکس بعدی شما پسری پنج ساله در کولی سنت ژاک را در حال کشیدن سیگار که البته در این ولایت امری طبیعی تلقی میشد، می بینید.

                                                           

عکس بعدی تصویری زیبا از سرباز روسی مشغول نواختن پیانو در جنگ چچن سال 93