ذهن کودکانه» یا «ذهن مبتدی» را با آغوش باز بپذیرید
چیز دیگری که ذهن مرا در مورد فلسفه ذن درگیر کرده این مفهوم «ذهن کودکانه» یا «ذهن مبتدی» است.
ایده این است که بچه ها از همه داناتر هستند. آنها کنجکاو، و بازیگوش اند، و خلاقیتشان هیچ محدودیتی ندارد. آنها آزمایش می کنند، سرهم بندی می کنند، و چیزهای جدید را امتحان می کنند. آنها مثل «متخصصانی» که در یک طرز فکر خاص تبدیل به فسیل می شوند، نیستند. آنها از همه چیز لذت می برند.
من احساس می کنم که ما می توانیم همین مسئله را به عکاسی خیابانی خود نیز اعمال کنیم. هنگامی که در خیابان در حال عکاسی هستید، در مورد ترکیب بندی، قوانین، یا نظریه ها نگران نباشید. از هر چیزی که برای شما جالب است عکس بگیرید – و در مورد این که دیگران ممکن است چه فکری بکنند نگران نباشید.
از یاد بردن
علاوه بر این، یکی از چیزهایی که من از مراقبه ذِن یاد گرفتم این است که ذهن خود را خالی کنید. در عکاسی به جای «یاد گرفتن»، «از یاد ببرید».
مشکل شخصی من این است که در مطالعه آموزش های بسیاری از اساتید عکاسی خیابانی، اطلاعات، دانش، و «حکمت» زیادی را از این اساتید در ذهنم جمع کرده ام. حالا وقتی عکس می گیرم، قفل می کنم. من بیش از حد به عکاسی فکر می کنم، و در نهایت هیچ عکسی نمی گیرم.
بنابراین سعی می کنم هر چیزی را که یاد گرفته ام، از یاد ببرم – و «ذهن مبتدی» ام را در آغوش بگیرم. زمانی که من مبتدی بودم، همه چیز امکان پذیر بود. وقتی متخصص شدم، همه چیز پُر از محدودیت شد.
نتیجه گیری
چرا ما زندگی (و خودمان) را اینقدر جدی می گیریم؟ بیایید کودک درون خود را در آغوش گرفته و یاد بگیریم که دوباره در خیابان ها خوش بگذرانیم.
عکاسی خیابانی بازی کردن در خیابان است؛ برای کاهش استرس و اضطراب. عکاسی خیابانی مراقبه راه رفتن، خود درمانی، و راهی برای پیدا کردن آسودگی خاطر و آرامش در زندگی است.
اگر عکاسی خیابانی به زندگی شما استرس، اضطراب، یا ترس اضافه می کند، دارید یک کاری را اشتباه انجام می دهید.
از سادگی عکاسی خیابانی و زندگی لذت ببرید. خودتان را زیاد جدی نگیرید، و هیچ وقت دست از کاوش کردن در خیابان برندارید.
