آشنایی با عکاسی مستند اجتماعی و ویژگی های آن
عکاسی مستند، شاخه‌ای از عکاسی است در آن عکاس رخداد های پیرامونش را ثبت می‌کند و می‌کوشد از موضوع، (عموماً مردم) بی طرفانه، عکسی واقعیت گرا، واقع نما و راستگو ارائه دهد.
واژهٔ عکاسی مستند در سال های رکود اقتصادی کاربرد پیدا کرد؛ زمانی که شرایط اسفبار کشاورزان باعث شد مردم آمریکا نیاز به اصلاحات اجتماعی را احساس کنند. عکس هایی که در آن‌ها، پس کوچه های کثیف و شرایط رقت‌بار شهری را تصویر کرده بود. تصویر در عکاسی مستند یک سند تاریخی به حساب می‌آید. عکس های مستند در کنار محسنات زیبایی شناسانه و هنری، بیشتر به منظور تحولات اجتماعی و سیاسی مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرند چراکه واقعیت را همانطور که هست به ثبت می‌رسانند. به عبارت ساده‌تر، در این نوع عکاسی تصویر نقش یک شاهد و مدرک را برای اثبات وجود یک وضعیت خاص به عهده دارد. این نوع عکاسی مستلزم داشتن دوربین خیلی خوب نیست بلکه مستلزم داشتن بینشی با زاویه بسیار باز است. از طریق عکس های مستند، بیننده از فرهنگ، سیاست و موقعیت های اجتماعی سایر مردم دنیا اطلاعات درستی به دست می‌آورد. بدون شک این شکل از عکاسی با به نمایش درآوردن مشکل فراگیر فقر، نقش بسیار مهمی در آگاه سازی مردم آمریکا از موقعیت اجتماعی کشور در رکود بزرگ سال ۱۹۳۰ داشته‌است.به عبارت ساده‌تر، در این نوع عکاسی تصویر نقش یک شاهد و مدرک را برای اثباب وجود یک وضعیت خاص به عهده دارد. اگر چه بنا به باور پذیرفته شده، عکس مستند به عکسی گفته می‌شود که دخالت عکاس در رویداد مقابل دوربین باید در چنان حدی باشد که انگار عکاسی در پشت دوربین نبوده است؛اما با وجود چنین محدودیتی، عکاسان موفق مستند، با رویکردهایی خاص، چنان عمل کرده‌اند که از یک سو کمترین دخالت را در تغییر چگونگی ثبت رخداد داشته‌اند و از سوی دیگر سبک شخصی‌شان در عکس محسوس بوده است. در عکاسی مستند اجتماعی که نوعی از عکاسی مستند است، هدف، مستند ساختن شرایط اجتماعی (و احتمالا اثر گذاری بر آن) است.
از عکاس های ایرانی می توان این عزیزان را نام برد: کاوه گلستان نصرالله کسرائیان نیوشا توکلیان برای دیدن آثار زیبای این هنرمندان کافیست نامشان را در مرورگر خود جستجو کنید.
