تعریف عکاسی خیابانی در ایران
اگر به تعریف عکاسی خیابانی توجه کنید، متوجه می‌شوید تعداد عکاسانی که می‌توانند در گروه عکاسی خیابانی قرار بگیرند، به گستردگی افرادی است که دوربین یا حداقل وسیله تصویر برداری (دوربین موبایل) دارند. در واقع عکس چه از یک مرد درحال عبور از خیابان گرفته شده باشد یا از کودکی در مهدکودک (اگر عکس جنبه یادگاری نداشته باشد)، می‌توان عنوان عکس خیابانی داد.
اما چرا بعضی افراد عکاسی خیابانی را یک ژانر تخصصی می‌دانند؟
در جواب به این سؤال باید بگویم متاسفانه با ورود دیجیتال به عرصه عکاسی و قرار گرفتن این حرفه در زمره کارهای تولیدکننده انبوه محصول (عکس)، عکاسان بسیاری به‌جای استفاده از تفکر برای خلق آثاری که خلاقیت پشتوانه آن‌ها باشد، دست به انحصارطلبی و دور از دسترس نشان دادن عکاسی زدند. با اطلاق عنوان حرفهای به عکاسی [خیابانی]- البته به شکل عامیانه و نادرست آن- سعی داشتند مردم عادی و افرادی را که به‌صورت حرفهای (شغل) درگیر عکاسی نیستند، از این ژانر عکاسی دور نگه دارند
در اینجا لازم است این نکته را یادآور شوم؛
بیشتر عکاس‌ها، کسی را حرفهای می‌دانند که عکس‌های زیبایی بگیرد، حال آنکه «حرفهای» به کسی اطلاق می‌شود که به‌واسطه یک شغل خاص امرار معاش کند، درواقع منظور از حرفه همان شغل است. این درحالی است که نخستین وظیفه یک عکاس یا کسی که دوربین را به‌عنوان وسیله کار اصلی خود در دست دارد، ثبت موضوعاتی است که شاید پیش‌پا افتاده به‌نظر برسند اما دقیقاً تفاوت عکاسی‌خیابانی با دیگر ژانرهای عکاسی همین است.
برخلاف نظر و باور بسیاری از عکاس‌ها، عکاسی خیابانی مقصد نهایی یک پروژه عکاسانه نیست!
به‌بیان ساده‌تر، عکاسی خیابانی دفتر یادداشت خاطرات دیداری روزانه یک عکاس است که از میان انبوه کلمات نگاشته‌شده و در آن داستان اصلی خود را جست‌و‌جو می‌کند
